Όσοι βρεθήκαμε σήμερα, Δευτέρα 15/01/2024, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου γίναμε μάρτυρες μιας αναίτιας και βίαιης επίθεσης των αστυνομικών δυνάμεων εναντίον φοιτητών του Ιδρύματος που ζητούσαν την αποχώρηση της αστυνομίας. Στο αίτημα των φοιτητών, οι δυνάμεις καταστολής απάντησαν με αγριότητα, ξυλοδαρμούς και ρίψη δακρυγόνων, αγνοώντας τις εκκλήσεις παρευρισκομένων συναδέλφων για ψυχραιμία και συντεταγμένη αποχώρησή τους. Φοιτητές και φοιτήτριες τραυματίστηκαν αλλά και συνάδελφοι κινδύνευσαν από τα δακρυγόνα και τη βία της αστυνομικής δύναμης.

Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι η επέμβαση της αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους, για όσους εύκολα την υπερασπίζονται, δεν αποτελεί λύση. Ειδικότερα, η σημερινή επίθεση είχε ως στόχο την τρομοκράτηση όσων αντιδρούν στο επικείμενο νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και ιδιαίτερα των φοιτητικών συλλόγων που βρίσκονται σε φάση κινητοποιήσεων. Τα γεγονότα το αποδεικνύουν. Για το λόγο αυτό πρέπει να καταδικαστεί με αποφασιστικότητα από ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ εκφράζουμε την αμέριστη στήριξή μας στους αγώνες των φοιτητών για την υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου.

Ως Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ ζητούμε την πλήρη διαλεύκανση των συνθηκών και την ανάληψη των ευθυνών για τη σημερινή επίθεση της αστυνομίας και την άμεση σύγκλιση του ΔΣ του ΣΔΕΠ ΕΜΠ. Ζητούμε, επίσης, την προκήρυξη Γενικής Συνέλευσης για τη συμμετοχή σε Παμπολυτεχνειακή κινητοποίηση υπεράσπισης του Δημόσιου Πανεπιστημίου, ενάντια στην αντισυνταγματική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Για τα γεγονότα_16-1-2024

Στις 20/12/2023, ο Υπουργός ΠΑΙΘ παρουσίασε στο Υπουργικό Συμβούλιο το σχέδιο νόμου για το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο», γιατί προφανώς ο τίτλος αυτός είναι πιο εύηχος και λιγότερο τρομαχτικός από το «Νεοφιλελεύθερο Πανεπιστήμιο», όπως θα έπρεπε να ονομάζεται στην πραγματικότητα. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη – και σίγουρα όχι η τελευταία – φορά που ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποιεί τη γλώσσα ως επικοινωνιακό όπλο για να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα. Η εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας μέσω της δραστικής περικοπής μισθών ονομάζεται «προσαρμογή». Η ισοπέδωση εργασιακών δικαιωμάτων αιώνων ονομάζεται «μεταρρύθμιση». Το λουκέτο σε εκπαιδευτικές δομές όλων των βαθμίδων ονομάζεται «συγχώνευση». Η δραστική περικοπή σε ιατροφαρμακευτικές δαπάνες που οδηγεί σε απώλειες ανθρώπινων ζωών ονομάζεται «εξορθολογισμός». Και πλείστα άλλα παραδείγματα.

Το πλέον όμως χαρακτηριστικό και κοντινό παράδειγμα στο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση είναι η «ελεύθερη αγορά». Τι κι αν τόσες φορές έχει αποδειχθεί απάνθρωπη, απρόσωπη και αδυσώπητη; Τι κι αν εμπορευματοποιεί βασικά κοινωνικά αγαθά κάνοντάς τα απρόσιτα για μεγάλα κοινωνικά στρώματα; Τι κι αν μεγεθύνει κοινωνικές ανισότητες και καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό; Αρκεί που είναι «ελεύθερη»… Αυτό ακριβώς θα είναι το μέλλον της ανώτατης εκπαίδευσης αν το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου ψηφιστεί. Μία ανεξέλεγκτη, κερδοσκοπική, αν όχι αισχροκερδής, αγορά ανώτατης εκπαίδευσης, η οποία θα βάλει ακόμη βαθύτερα το χέρι στην τσέπη της καθημαγμένης ελληνικής μικρομεσαίας οικογένειας και θα μεγεθύνει τις ανισότητες. Και όταν αυτό συμβεί, γιατί είναι σίγουρο πως θα συμβεί, θα βρεθεί με περισσό θράσος κάποιο κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης να μας νουθετήσει λέγοντας ότι «…έτσι είναι η ελεύθερη οικονομία, δεν μπορούμε να ρυθμίζουμε τα πάντα…». Μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά.

Το σχέδιο νόμου για το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει την έμπνευση...

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,

Οι προσεχείς εκλογές της 19ης Δεκεμβρίου για την εκλογή των μελών του ΔΣ του Συλλόγου ΔΕΠ ΕΜΠ και αντιπροσώπων για το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ, βρίσκουν το ΕΜΠ και όλους μας σε μια ακόμα κρίσιμη περίοδο.

Μεγάλο διακύβευμα της τρέχουσας περιόδου είναι η διακηρυγμένη πρωτοβουλία της κυβέρνησης για ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, με μια ανήκουστη, για οποιαδήποτε συνταγματική δημοκρατία, λαθροχειρία, στην οποία ομολογείται ανοιχτά η προσπάθεια παραχάραξης του συντάγματος! Πέρα από την έντονη ανησυχία για το αντιδημοκρατικό και αντιθεσμικό αυτό ολίσθημα, η συγκεκριμένη πρωτοβουλία της κυβέρνησης που αφορά στα πανεπιστήμια μπορεί να αξιολογηθεί κοιτάζοντας τη συνολική εικόνα.

• To 2009, η κρατική επιχορήγηση (Τακτικός Προϋπολογισμός και Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων), ανέρχονταν στα 20,3 εκατ. ευρώ. Το 2022 το αντίστοιχο ποσό ήταν 6,4 εκατ. ευρώ, εν πολλοίς σταθερό τα τελευταία χρόνια, πράγμα που σημαίνει ένα αθροιστικό έλλειμμα πάνω από 150 εκ. ευρώ για το ΕΜΠ.  Οι πραγματικές απώλειες είναι σημαντικά υψηλότερες αν ληφθούν υπόψη οι πόροι που χάθηκαν από την απώλεια των υπέρ ΕΜΠ κρατήσεων και το «κούρεμα» των αποθεματικών του Ιδρύματος με το PSI. Ο διαρκής αυτός οικονομικός στραγγαλισμός όχι μόνο καθιστά αδύνατη την απαραίτητη ανάπτυξη σύγχρονων ερευνητικών και εκπαιδευτικών υποδομών αλλά οδηγεί σε καθημερινές εικόνες υπανάπτυξης και παρακμής, όπου ούτε τα στοιχειώδη (θέρμανση-ψύξη, φωτισμός και λειτουργία εγκαταστάσεων υγιεινής) δεν είναι δεδομένα. Σε αυτό πρέπει να προστεθεί και η δραματική υποστελέχωση: Το 2009, τα μέλη ΔΕΠ του ΕΜΠ ήταν πάνω από 600, ενώ σήμερα είναι λιγότερα από 390 (περίπου 35% μείωση), με όλα όσα αυτό συνεπάγεται τόσο για τις συνθήκες εργασίας των μελών ΔΕΠ όσο και για το επίπεδο σπουδών στο ΕΜΠ.
• Έναντι αυτής της οριακής κατάστασης λειτουργίας των δημόσιων πανεπιστημίων η κυβέρνηση, προκλητικά, αποφασίζει ως «πρώτη κίνηση» της να υλοποιήσει τον διακαή της π...

Όσον αφορά στην απάντηση του συναδέλφου Παναγιώτη Τσανάκα, κοσμήτορα της ΣΗΜΜΥ, στην ανακοίνωσή μας με τίτλο “Δάσκαλοι ή «παιδονόμοι»” θα θέλαμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Η απάντηση του συναδέλφου Π.Τ. στηρίζεται στο «αξίωμα» ότι μαθήματα χάνονται μόνο στις αργίες. Έτσι απλά. Να μην έχει ακούσει καν για την ύπαρξη συνδικαλιστικής δράσης στα πανεπιστήμια (φοιτητών, καθηγητών, εργαζομένων) και τις μορφές που αυτή παίρνει δεν είναι πολύ πιθανό, οπότε το πιθανότερο είναι να αποφάσισε να εγκαινιάσει μια νέα στάση. Ας επιστρέψουμε, πάλι, στο γεγονός. Η τρίωρη αποχή που αποφάσισε ο φοιτητικός σύλλογος για τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν γίνεται αποδεκτή από τον κοσμήτορα της ΣΗΜΜΥ και οργανώνει «δημοψήφισμα» με επιλογές: την τιμωρητική επέκταση του εξαμήνου «σε βάρος των επόμενων φάσεων του ακαδημαϊκού ημερολογίου» ή άλλες δύο επιλογές, και οι δύο ανοιχτή κλήση για ματαίωση της απόφασης του συλλόγου (συμμετοχή δια ζώσης ή διαδικτυακά (αχ, αυτοί οι κρυφοί έρωτες) την ώρα των κινητοποιήσεων). Ή οτιδήποτε από τα παραπάνω. Έξω από γεγονός ότι η ίδια η διοργάνωση του «δημοψηφίσματος» από τον κοσμήτορα παραβιάζει κάθε έννοια συνδικαλιστικής ανεξαρτησίας των φοιτητών, δύσκολα μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό να σχολιάσουμε την κραυγαλέα μεροληπτικότητα των επιλογών. Σε επιστημονική δημοσίευση ένα τέτοιο ερωτηματολόγιο θα είχε απορριφθεί αυτοστιγμεί και παραχρήμα – στην ακαδημαϊκή πραγματικότητα αποτελεί πρόκληση.

Ας ξεκινήσουμε από κάποια θέματα αρχής. Ο κοσμήτορας της Σχολής, κάθε κοσμήτορας Σχολής, είναι εκτελεστικό όργανο της Γενικής Συνέλευσής της. Η ενέργεια αυτή συζητήθηκε στη Γ.Σ...

Στην 15η επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, μια δολοφονία που συντάραξε την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τη νέα γενιά, δείχνοντας μέχρι που μπορεί να φτάσει ο φανατισμός και η υπεροψία της εξουσίας, οι φοιτητές συμμετείχαν στις εκδηλώσεις μνήμης μέσω των διαδικασιών των συλλόγων τους.

Κοσμήτορας Σχολής θεώρησε τη διαδικασία του συλλόγου μη αντιπροσωπευτική και έστειλε email στους φοιτητές της Σχολής, ζητώντας ουσιαστικά να αμφισβητήσουν την απόφαση του συλλόγου εκφράζοντας την επιθυμία τους να κάνουν μάθημα στην ώρα των προγραμματισμένων εκδηλώσεων μνήμης! Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Το απαράδεκτο της ευθείας παρέμβασης στη λειτουργία του φοιτητικού συλλόγου; Την προσβολή στη σημασία της επετείου και την επιλογή της «λάθους πλευράς της ιστορίας» σε ένα γεγονός που σόκαρε την ελληνική κοινωνία; Και τι άραγε εκφράζει ο αριθμός των απαντήσεων; Τις πραγματικές απόψεις των φοιτητών ή την εκβιασμένη συμμόρφωσή τους σε μια κίνηση της διοίκησης υπό την έμμεση απειλή καταγραφής ονομάτων και συμπεριφορών;

Υποτίθεται ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη βάση του «θάρρους», που τελευταία προβάρεται πολύ από τις διοικήσεις του ΕΜΠ, ενάντια στις «μειοψηφίες». Πάντα, ώ του θαύματος, τις φοιτητικές. Γιατί δεν είδαμε να κάνουν το ίδιο απέναντι στις πλείστες απαξιωτικές αποφάσεις της κυβέρνησης κατά των δημοσίων πανεπιστημίων (παραλυτική υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση, προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, μισθολογική εξαθλίωση και άλλων ων ουκ έστιν αριθμός). Εκεί το 40% επί 60% συμμετοχή στις εθνικές εκλογές δεν παράγει μειοψηφικό αποτέλεσμα; Εκεί πάντα «ευπειθώς» κείμενοι;

Η χαμηλή συμμετοχή στα «κοινά» είναι, δυστυχώς, σύμπτωμα των καιρών, αποτέλεσμα της αδυναμίας να δει κανείς ελπίδα στον ορίζοντα, των διαδοχικών απογοητεύσεων, της κρίσης των θεσμών εκπροσώπησης αλλά και της κυριαρχίας της ιδιώτευσης και του ατομισμού. Το βλέπουμε εξάλλου από τις διαδικασίες του συλλόγου μας, ακόμη κι όταν συζητούνται κρίσιμα προβλήματα που μόνο συλλογικά έχουμε τη δυνατότητα να τα λύσουμε. Όμως, τα μονόχρωμα γυαλιά που αναγνωρίζουν το πρόβλημα της μαζικότητας μόνο στους φοιτητικούς συλλόγους μόνο προκατάληψη και μεροληψία αποδεικνύουν...