Η κυβέρνηση εγκαταλείπει τα πανεπιστήμια στη δίνη της κρίσης. Ακρωτηριάζει στο 1/3 τους προϋπολογισμούς των πανεπιστημίων καθιστώντας αδύνατη την κάλυψη αναγκαίων για τη λειτουργία τους δαπανών. Εξουθενώνει τους πανεπιστημιακούς μισθολογικά, αφού πρώτα τους διασύρει στην κοινωνία, συλλήβδην, ως ανίκανους ή/και διεφθαρμένους. Προωθεί, με προκλητική αγνόηση της πανεπιστημιακής κοινότητας, την κατάργηση τμημάτων, σχολών ή ακόμη και ολόκληρων πανεπιστημίων. Εξαφανίζει τα αποθεματικά των πανεπιστημίων μέσω του PSI και δημεύει την ακίνητη περιουσία τους μέσω της μεταφοράς της στο ΤΑΙΠΕΔ.
Ίσως, όμως, είμαστε υπερβολικοί. Υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο η κυβέρνηση κόπτεται, φροντίζει σχολαστικά, δεν αφήνει στην τύχη την παραμικρή πιθανότητα αστοχίας. Ένα πράγμα, για το οποίο έχει προβλέψει κάθε σενάριο. Κι αυτό είναι η αντικατάσταση του δημοκρατικού συστήματος αυτοδιοίκησης από τα ολιγαρχικά και αυταρχικά Συμβούλια Ιδρύματος. Έχει, από την πλευρά της, δίκιο. Καμιά δημοκρατικά εκλεγμένη και δημοκρατικά υπόλογη στην πανεπιστημιακή κοινότητα διοίκηση δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στην εκατόμβη των θυμάτων (μισθοί, απολύσεις, δίδακτρα, εξουθενωτικές περικοπές) που το μνημόνιο απαιτεί και η κυβέρνηση πειθήνια προωθεί.
Στο στρατηγικό αυτό στόχο (κι εδώ που τα λέμε στο μοναδικό πράγμα με το οποίο ασχολείται) η κυβέρνηση βρήκε πρόθυμο σύμμαχο την Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία. Οι αγαπητοί συνάδελφοι θεώρησαν χρήσιμο, στην πρώτη τους εμφάνιση μετά από καιρό, να βάλουν «πλάτη» στην εφαρμογή της βασικής κυβερνητικής επιλογής: την εγκαθίδρυση των Συμβουλίων. Καμιά αναφορά στον οικονομική ασφυξία των πανεπιστημίων, καμιά αναφορά στη μισθολογική εξαθλίωση των πανεπιστημιακών, καμιά αναφορά στις κυβερνητικές ευθύνες, καμιά αναφορά στο μνημόνιο που γονατίζει και τα πανεπιστήμια και τη χώρα…
Για τους καλούς συνάδελφους της Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας ο κύριος αντίπαλος είναι, δυστυχώς, μέσα στο πανεπιστήμιο. Αυτοί που αγωνίζονται, αυτοί που αντιστέκονται στις κυβερνητικές επιλογές. Λοιδορεί το Σύλλογο για ελλιπή μαζικότητα, αφού πρώτα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να τον αποδυναμώσει. Τις δύο τελευταίες ΓΣ ο Σύλλογος είχε απαρτία, παρά το γεγονός ότι δυσκολευόταν κανείς να διακρίνει ακόμα και τα μέλη του ΔΣ της Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας.
Καμιά αντίρρηση: στο Σύλλογο και στο συλλογικό αγώνα πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, αυτό αποτελεί ζωτική ανάγκη. Αλλά, ας μας πει η Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία πότε πρότεινε και πώς εφάρμοσε μια αποτελεσματικότερη μέθοδο, από αυτή του συλλογικού αγώνα, για την υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των μελών ΔΕΠ από τη συντριπτική κυβερνητική επίθεση; Γιατί, αλλιώς, χρεώνεται και με την πλήρη ευπείθεια έναντι της κυβερνητικής πολιτικής και με την καταστροφική λογική του «εσωτερικού εχθρού».
Κατά την Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία, ο «εσωτερικός εχθρός» είναι παντού παρών. Στις συλλογικές αποφάσεις, στις αποφάσεις των διοικητικών οργάνων, στα πάντα. Απέναντι σε αυτόν καλεί σε εγρήγορση (επιτέλους!) την περίφημη (και υπερβολικά σιωπηρή) «σιωπηρή πλειοψηφία». Και γιατί άραγε, αγαπητοί συνάδελφοι, να υπάρχει μια «σιωπηρή πλειοψηφία» που μύχιος πόθος της θα είναι η εθελούσια απεμπόληση κάθε δικαιώματος από τα μέλη ΔΕΠ και η παράδοσή τους στην κυβέρνηση, την ίδια μάλιστα κυβέρνηση που τους σπρώχνει μισθολογικά στην εξαθλίωση; Μήπως, όπως ακριβώς με τον αιθέρα, δεν χρειάζεται να υποθέτουμε κάτι ανύπαρκτο και είναι καλύτερα, για να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας, να βασιστούμε στην εκπεφρασμένη με πολυποίκιλους τρόπους αντίθεση της πολυτεχνειακής κοινότητας στον καταστροφικό νόμο;
Η Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία δαιμονοποιεί νέες μορφές συλλογικής αντίστασης, όπως οι Παμπολυτεχνειακές Συνελεύσεις. Τις θεωρεί ένα «πονηρό» by-pass για να φαλκιδευτούν αποφάσεις, να καλυφθούν «έκνομες ενέργειες». Φοβόμαστε πως οι συνάδελφοι δεν έχουν καλή επαφή με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί τόσο στην κοινωνία όσο και στο πανεπιστήμιο μετά το μνημόνιο. Οι άνθρωποι όλων των ιδιοτήτων (φοιτητές, εργαζόμενοι, καθηγητές) νοιώθουν να παραπαίουν σε μια δίνη διαρκών απειλών και αβεβαιοτήτων, ψάχνουν ο ένας τον άλλον για να στηριχτούν, να αντλήσουν λίγη δύναμη και αισιοδοξία. Στεγανά και στερεότυπα διαρρηγνύονται, αντιθέσεις εξομαλύνονται, η αίσθηση της κοινής μοίρας κάνει όλους πιο υπεύθυνους. Αυτό γέννησε την παμπολυτεχνειακή συνέλευση. Ένα κοινό τόπο συζήτησης, αλληλεγγύης, κοινής δράσης.
Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται σήμερα τα πανεπιστήμια και το ΕΜΠ είναι το άνοιγμα ενός ακόμα εσωτερικού μετώπου. Αντίθετα, η βιαιότητα με την οποία κυβέρνηση και τρόικα επιτίθενται στα πανεπιστήμια και στις ζωές όλων μας, απαιτεί τη μέγιστη δυνατή ενότητα. Η έντεχνη απόκρυψη της επίθεσης αυτής, οι διασπαστικές κινήσεις, προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στην κυβέρνηση και προκαλούν μεγάλη ζημιά στα πανεπιστήμια. Οι συνάδελφοι της Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους.
Προσφατα Σχολια