Τις τελευταίες μέρες γίνεται μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού των συναδέλφων (και της κοινής γνώμης, αφού για κάποιους φαίνεται ότι υπάρχει προνομιακός δίαυλος επικοινωνίας με γνωστά ΜΜΕ που πρωτοστατούν στην επίθεση ενάντια στο δημόσιο πανεπιστήμιο), η οποία έχει ως πυρήνα την επίκληση του δικαιώματος του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι».
Η προσπάθεια αυτή επιχειρεί, σκόπιμα, να αποκρύψει το γεγονός ότι με τις κατατεθείσες υποψηφιότητες οι συνάδελφοι νομιμοποιούν με τη στάση τους τη καταστρατήγηση και της νομιμότητας και της δημοκρατίας που η Κυβέρνηση επιχειρεί στα πανεπιστήμια. Δυο νόμοι που αλλάζουν συθέμελα και προς το χειρότερο τα πανεπιστήμια πέρασαν μέσα στο καλοκαίρι με συνοπτικές διαδικασίες, αγνοώντας την εκφρασμένη αντίθεση του συνόλου της πανεπιστημιακής κοινότητας. Είχε προηγηθεί, και συνεχίζεται αμείωτα, μια επιχείρηση από την κυβέρνηση και τα φίλια ΜΜΕ όχι υποτίμησης αλλά διαπόμπευσης του ελληνικού πανεπιστημίου και των λειτουργών του, έτσι ώστε η πραξικοπηματική κατάργηση του αυτοδιοίκητου, ενός συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος, να περάσει στην κοινή γνώμη. Δεν είναι τυχαίο ότι στις «προγραμματικές δηλώσεις» των συναδέλφων που κατέθεσαν υποψηφιότητα για το Συμβούλιο Ιδρύματος δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη για όλα αυτά.
Η προσπάθεια αυτή επιχειρεί, σκόπιμα, να μεταθέσει τη συζήτηση από το πραγματικό επίδικο των εκλογών του Συμβουλίου Ιδρύματος που δεν είναι άλλο από το ζοφερό μέλλον που διαγράφεται στο «νέο» πανεπιστήμιο, αυτό με το μεταλλαγμένο DNA (κατά τη ρήση της αλήστου μνήμης υπουργού): καταστρατήγηση στοιχειωδών δικαιωμάτων των μελών ΔΕΠ στην εκπαίδευση και στην έρευνα, εξευτελιστικοί μισθοί μέσω της ατομικής διαπραγμάτευσης, θεσμοθετημένη εξάρτηση των νέων και χαμηλής βαθμίδας μελών ΔΕΠ, «τιμωρία» καθηγητών πρώτης βαθμίδας με υποτιμητικές ποινές «αν δεν πιάσουν τους στόχους», συμβασιούχοι διδάσκοντες, διασπασμένα πτυχία, δίδακτρα φοίτησης, απολύσεις ΔΕΠ και διοικητικού προσωπικού μέσω συγχωνεύσεων και καταργήσεων, γιγάντωση της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας και πολλά άλλα. Αλλά γι’ αυτά, σιγή ιχθύος από τους αγαπητούς συναδέλφους.
Οι συνάδελφοι που φωνάζουν σε όλους τους τόνους για τη δημοκρατία στα πανεπιστήμια περιφρονούν επιδεικτικά τις αποφάσεις των Συλλογικών Οργάνων του Ιδρύματος (της Συγκλήτου, Σχολών, του Συλλόγου ΔΕΠ, όλων των συλλογικών συνδικαλιστικών οργάνων στο ΕΜΠ), τα οποία έχουν εκφράσει πολλαπλά την αντίθεσή τους στους Νόμους 4009/2011 και 4076/2012. Δεν έχει να κάνει με το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη. Αυτή είναι απόλυτα σεβαστή. Αλλά, μια μειοψηφία υπέρ του νόμου προσπαθεί να επιβληθεί στην εκφρασμένη κατά του νόμου πλειοψηφία της πολυτεχνειακής κοινότητας, με κάθε τρόπο. Είναι δημοκρατία αυτή; Δεν είναι τυχαίο ότι η «δημοκρατική» ευαισθησία κάποιων συναδέλφων εξαντλείται μόνο στην προσπάθειά τους να αναλάβουν (ή να υποστηρίξουν κάποιους να αναλάβουν) θέσεις εξουσίας στις νέες ολιγαρχικές δομές.
Η προσπάθεια αυτή, τέλος, επιχειρεί, σκόπιμα, να στρεβλώσει τη μία και μοναδική πραγματικότητα: η συμμετοχή των συναδέλφων στη διαδικασία εγκαθίδρυσης των Σ.Ι. στα πανεπιστήμια προσφέρει ανεκτίμητη υπηρεσία στην Κυβέρνηση. Η Κυβέρνηση δεν έχει «νέα ευχάριστα να πει» για το πανεπιστήμιο. Κανένα σχέδιο προστασίας των πανεπιστημίων από τη λαίλαπα του μνημονίου και της κρίσης. Έφτασε στο σημείο να προσπαθήσει να εκποιήσει και την περιουσία τους ακόμη, για να ικανοποιήσει τους δανειστές. Οσονούπω, ανακοινώνει νέες εξοντωτικές μειώσεις στους μισθούς. Γι’ αυτό το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να έχει πειθήνιες διοικήσεις στα πανεπιστήμια. Γι’ αυτό πρέπει η δημοκρατία να καταργηθεί στα πανεπιστήμια. Αν τα Σ.Ι. περάσουν η Κυβέρνηση θα πάρει το μήνυμα ότι μπορεί να λεηλατεί ανεξέλεγκτα το πανεπιστήμιο και τους πανεπιστημιακούς, θα προχωρήσει πιο επιθετικά στις επιλογές της. Γι’ αυτό η προσπάθεια να καταργηθούν οι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι και η προσπάθεια για την υπεράσπιση του μισθού πάνε χέρι-χέρι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από τις θέσεις των συναδέλφων που κατέθεσαν υποψηφιότητα (και της συγκεκριμένης παράταξης που έχει «αναλάβει» το ρόλο της προώθησης και επιβολής των Σ.Ι.) απουσιάζει παντελώς κάθε αναφορά στις αιτίες της δραματικής κατάστασης που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, εμείς κι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια των μελών ΔΕΠ, υπερασπιζόμενοι όχι μόνο το μισθό αλλά και τα εργασιακά τους δικαιώματα. Θα συνεχίζουν να παλεύουν για το αναφαίρετο δικαίωμα των μελών ΔΕΠ στην ελευθερία της σκέψης στην έρευνα και στην εκπαίδευση. Θα συνεχίζουν να στηρίζουν τον αγώνα για ένα καλύτερο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, σύμμαχο της κοινωνίας που δοκιμάζεται. Ανοιχτά και καθαρά, επώνυμα και θαρραλέα. Όπως πάντα. Η πολυτεχνειακή κοινότητα ξέρει πολύ καλά ποιοι υπερασπίζονται τις απόψεις τους, με σταθερότητα, συνέπεια και ευθύτητα στις συνελεύσεις του Συλλόγου, στις Σχολές, στη Σύγκλητο, παντού. Άλλοι είναι αυτοί που υφίστανται οβιδιακές μεταμορφώσεις όταν οι πόρτες κλειδαμπαρώνουν. Άλλοι είναι αυτοί που τότε μετατρέπονται σε φανατικούς υποστηρικτές του νόμου, πιέζουν μέχρις εξόντωσης τις δημοκρατικά εκλεγμένες διοικήσεις, ανεύθυνοι κήρυκες του «γαία πυρί μειχθήτω» και στο ΕΜΠ και σε όλα τα πανεπιστήμια. Ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους.
Αν προτιμούμε τη συλλογική διατύπωση των απόψεων και των θέσεών μας είναι γιατί πιστεύουμε στη συλλογικότητα ως θέση αρχής, ως τρόπο δράσης, ως στάση ζωής. Ο συνδικαλισμός που ονειρευόμαστε θα στηρίζεται στην ισότιμη δράση όλων με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον, μακριά από ιδιοτέλειες και ατομικές σκοπιμότητες.
Τέλος, είναι τόσο υποκριτικό να κατηγορούν τους αγωνιζόμενους φοιτητές, εργαζόμενους και καθηγητές ότι εμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση γνώμης. Η Κυβέρνηση είναι αυτή που δεν επιτρέπει την έκφραση γνώμης για το νόμο και τον τρόπο διοίκησης των πανεπιστημίων. Με την παρωδία «εκλογών» που έχει στήσει, έχει φροντίσει ώστε ότι και όπως και να ψηφίσει κανείς το αποτέλεσμα της κάλπης να είναι ένα: η εγκαθίδρυση των Συμβουλίων Ιδρύματος, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν έχει επιτρέψει στις «εκλογές» αυτές τρόπο να εκφραστεί η γνώμη των πανεπιστημιακών για το νόμο και ούτε διανοείται να την κάνει αποδεκτή, στα πλαίσια του αυτοδιοίκητου.
Γι’ αυτό η αντίσταση στην παρωδία «εκλογών», που έχει ως προειλημμένο αποτέλεσμα την εφαρμογή ενός καταστροφικού νόμου που καταργεί τη δημοκρατία και τη νομιμότητα στα πανεπιστήμια δεν είναι «τακτική». Είναι ύψιστο δημοκρατικό καθήκον για την προστασία ενός αγαθού, της ανώτατης δημόσιας εκπαίδευσης, που ανήκει σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στον τρυφερό ανθό της, τη νέα γενιά. Γι’ αυτό αξίζει κάθε κόπος και κάθε θυσία για την υπεράσπισή του.
Προσφατα Σχολια