Για τις νέες μισθολογικές περικοπές των μελών ΔΕΠ

Το νέο συντριπτικό πλήγμα στους μισθούς των πανεπιστημιακών διαμορφώνει μια νέα κατάσταση στα πανεπιστήμια. Ένα σημαντικό τμήμα των μελών ΔΕΠ αντιμετωπίζει, πια, πρόβλημα επιβίωσης. Η ζωή που είχε οργανώσει με κάποια δεδομένα, όχι πλούσια για τη μεγάλη πλειοψηφία, τινάζεται στον αέρα. Το άγχος της επιβίωσης κατακλύζει την καθημερινότητά μας και ένα αίσθημα τεράστιας αδικίας για μια ζωή που χτίστηκε με πολύ κόπο και προσπάθεια και τώρα συνθλίβεται, κάνει την κατάσταση αφόρητη. Την ίδια ώρα οι κυβερνώντες συνεχίζουν με συστηματικό τρόπο τη διαπόμπευση και των δημόσιων πανεπιστημίων και των δασκάλων τους στην κοινή γνώμη.

[Και φτάνεις εσύ, που ποτέ δεν αρνήθηκες ένα παραπάνω μάθημα, μια ακόμη διπλωματική κι ας πνίγεσαι, να αναρωτιέσαι, αξίζει τον κόπο; Να νοιώθεις ανυπεράσπιστος στη λαίλαπα, με το φόβο ότι ακόμη κι αυτή η μείωση που δεν αντέχεται να μην είναι η τελευταία, όπως τόσες φορές πριν…]

Τι κάνουμε, λοιπόν;

Κάποιοι σκέφτονται να αποδεχθούμε τους νέους όρους του παιχνιδιού και να πουλήσουμε ότι έχουμε. Να ανταλλάξουμε τις γνώσεις μας με δίδακτρα. Αλλά, έξω από την ηθική πλευρά του ζητήματος, αυτό θα είναι σαν να παραδίνουμε  το κύριο όπλο μας. Ένας πανεπιστημιακός πρέπει να αμείβεται αντάξια για την προσφορά του στη ανώτατη εκπαίδευση,  ένα δημόσιο αγαθό που πρέπει να έχει την φροντίδα της πολιτείας. Αν αυτό χαθεί, αν αυτή η θεμελιώδης συνταγματική υποχρέωση στην πράξη καταργηθεί,  τότε θα επιβιώσει μόνος αυτός που έχει να «πουλήσει» κάτι και μάλιστα όσο όσο, σε μια «αγορά» που χιλιάδες απολυμένοι θα προσπαθούν το ίδιο. Και το Συμβούλιο Ιδρύματος προωθείται γι αυτόν, επίσης, το λόγο. Ατομικές διαπραγματεύσεις, με στόχο μισθούς εξαθλίωσης. Άσε που το Υπουργείο, ξεκαθάρισε ότι τα δίδακτρα αποκλείεται να πηγαίνουν για τη μισθολογική ενίσχυση των πανεπιστημιακών, θα πηγαίνουν στο κράτος, αφαιρώντας τα  από τον αναιμικό προϋπολογισμό των πανεπιστημίων.

Σε πολλούς φαίνεται λογικό να δώσουμε τη μάχη με λιγότερη «πολιτικολογία που μας χωρίζει», για να είμαστε περισσότεροι και, άρα, πιο αποτελεσματικοί.  Όμως η πολιτική στόχευση του αγώνα είναι θεμελιώδης προϋπόθεση νίκης. Αν, για παράδειγμα, κανείς αποδεχτεί το μονόδρομο των μνημονίων τότε, αποδείχτηκε, πως δεν υπάρχει ατομικό ή συντεχνιακό «καταφύγιο» για να γλιτώσει. Άλλωστε, η ίδια η κυβέρνηση φρόντισε να το κάνει αυτό καθαρό ψηφίζοντας όλα τα μέτρα σε ένα και ενιαίο άρθρο. Γι’ αυτό και ακούγονται τόσο ψεύτικες και κούφιες οι διαμαρτυρίες για τη μείωση των μισθών από τα χείλη εκείνων που στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις τις κυβερνητικές επιλογές.

Πολλοί σκέφτονται ότι ο συνδικαλισμός των πανεπιστημιακών δεν το πάλεψε αυτό το ζήτημα όσο και όπως έπρεπε. Μοιραζόμαστε την άποψη αυτή. Ένα κομμάτι του συνδικαλισμού, το κρυφά ή φανερά προσκείμενο στις εκάστοτε κυβερνήσεις, έκανε τα πάντα για να μην ενοχλήσει, «αγωνιζόμενο» με προσχηματικές ανακοινώσεις διαμαρτυρίας, τόσο προβλέψιμες και άψυχες που απέπνεαν καθαρή συνενοχή. Ένα άλλο κομμάτι, το αγωνιστικό κομμάτι του συνδικαλισμού των πανεπιστημιακών, έμοιαζε πολλές φορές σαν να ντρέπεται να μιλήσει για το «ταπεινό» πρόβλημα των μισθών, σαν να προτιμάει άλλα σοβαρά θέματα, σαν να διστάζει να το κάνει κύριο θέμα του. Λάθος. Ο πανεπιστημιακός δεν είναι νεραϊδογεννημένος, είναι εργαζόμενος, έχει δικαίωμα να ζει από τη δουλειά του αξιοπρεπώς, να μην επαιτεί.

Πιστεύουμε σε ένα νέου τύπου συνδικαλιστικό κίνημα. Που θα δώσει σκληρές μάχες για την υπεράσπιση και του δημόσιου πανεπιστημίου και των δικαιωμάτων των πανεπιστημιακών. Μάχες πραγματικές, όχι προσχηματικές, μέχρι νικηφόρας έκβασης. Αγαπάμε τη δουλειά μας, την κάνουμε με υψηλό αίσθημα ευθύνης αλλά δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να αξιοποιήσει την ευαισθησία μας αυτή για να μας κάνει να ανεχτούμε εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας. Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξέρει ότι ένας οικονομικά εξουθενωμένος πανεπιστημιακός, ένα τυπικά χρηματοδοτούμενο αλλά ουσιαστικά παρατημένο στη μοίρα του πανεπιστήμιο, είναι συνώνυμα της αδυναμίας της χώρας να σταθεί στα πόδια της, της καταστροφής των προοπτικών της.

Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι θα κάνουν ότι μπορούν η μάχη για την υπεράσπιση αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας, και πρώτα απ’ όλα του μισθού, να δοθεί με ενότητα, σθένος και  αποφασιστικότητα. Όχι εξ ονόματος όλων, αλλά όλοι μαζί. Η  γραμμή ας μείνουμε ήσυχοι, στην άκρη, μήπως γλιτώσουμε, αποδεικνύεται καθημερινά αναποτελεσματική. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός αποτελεί ύβρι. Είναι η ώρα, όλοι μαζί να φτιάξουμε ένα νέο αποτελεσματικό συνδικαλιστικό κίνημα για να πάρουμε πίσω τις ζωές που μας κλέβουν. Με καθαρές θέσεις, με συνέπεια και μαχητικότητα,  μαζί με τους φοιτητές και τους εργαζόμενους στο ΕΜΠ, για τους οποίους ανοίγει πάλι η εφιαλτική προοπτική των απολύσεων, μαζί με όλο λαό που δοκιμάζεται. Ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να νικήσει.

Προσθέστε το σχόλιο σας

Έλεγχος ασφαλείας *