Το ξεκίνημα της νέας χρονιάς βρίσκει το ΕΜΠ να προσπαθεί να συνέλθει από το συντριπτικό χτύπημα που η μνημονιακή πολιτική επιχείρησε εναντίον του, αλλά ζωντανό και όρθιο.
Τέσσερις μήνες πριν, το ΕΜΠ υπέστη τη σοβαρότερη, ίσως, επίθεση στην ιστορία του. Εν μια νυκτί, έχανε το μισό υπαλληλικό του προσωπικό, οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς απολύονταν απευθείας, συντρίβονταν με μονοκονδυλιά όλες σχεδόν οι δομές του, διοικητικές, ερευνητικές και εκπαιδευτικές. Το ΕΜΠ φαινόταν να μπαίνει ανεπιστρεπτί σε μια τροχιά συρρίκνωσης και παρακμής. Τα επόμενα βήματα είχαν ήδη ανακοινωθεί: εσωτερική αναδιάρθρωση με συρρίκνωση των αντικειμένων του, νέο κύμα διαθεσιμοτήτων και απολύσεων που θα άγγιζε, πριν το τέλος του χρόνου, και τα μέλη ΔΕΠ. Όσοι ήλπιζαν ότι το Μνημόνιο και η Κυβέρνηση που υπάρχει για να το υπηρετεί θα άφηναν απέξω το ΕΜΠ, «ως ένα από τα πράγματα που η Ελλάδα θα έπρεπε να νοιώθει περήφανη», συνειδητοποιούσαν ακριβώς το αντίθετο. Το ΕΜΠ, αλλά και τα άλλα ιστορικά πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ, όχι μόνο θα έπρεπε να πληρώσουν το δικό τους βαρύ «φόρο αίματος», αλλά έπρεπε να χτυπηθούν παραδειγματικά και ολοκληρωτικά. Πρώτον, για να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (μέσω της απλής και κυνικής λύσης της εξόντωσης των αντιπάλων τους, των μεγάλων δημόσιων πανεπιστημίων) και, δεύτερον, γιατί έπρεπε ο πανεπιστημιακός χάρτης να αντιστοιχεί στη νέα πραγματικότητα που προωθείται για τη χώρα: στην τσακισμένη Ελλάδα, στη χώρα που ωθείται με ταχύτατους ρυθμούς στο περιθώριο της διεθνούς πραγματικότητας, αντιστοιχεί μια συρρικνωμένη και ετοιμόρροπη πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ένα «μικρό Πολυτεχνείο», στην περίπτωσή μας.
Το ΕΜΠ, αλλά και τα άλλα ιστορικά πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ, όχι μόνο θα έπρεπε να πληρώσουν το δικό τους βαρύ «φόρο αίματος», αλλά έπρεπε να χτυπηθούν παραδειγματικά και ολοκληρωτικά.
Το χειρότερο, μάλιστα, ήταν ότι η μνημονιακή πολιτική φάνταζε μέχρι τότε απρόσβλητη και η Κυβέρνηση που την εφάρμοζε ανίκητη. Πώς να νικήσεις, άλλωστε, μια Κυβέρνηση που μοιάζει «να μην υπολογίζει κανένα πολιτικό κόστος»;
Κι όμως… Στο ΕΜΠ, αλλά και στα άλλα πανεπιστήμια, όπως στο ΕΚΠΑ, που επίσης δεχόταν συντριπτικό χτύπημα, βρέθηκαν δυνάμεις που αποδείχθηκαν πολύ σκληρές για να ηττηθούν, παρά το γεγονός ότι ο αντίπαλος χρησιμοποίησε το πιο σκληρό του οπλοστάσιο: χυδαία συκοφάντηση των ελληνικών πανεπιστημίων μέσω των ΜΜΕ, ολόκληρο το κατασταλτικό του δυναμικό (μέχρι και ειδικούς νόμους, όπως αυτόν που καθιστούσε ιδιώνυμο αδίκημα την μη απογραφή κι έθετε τον υπάλληλο που εξασκούσε το δικαίωμά του στην απεργία κατ’ αρχήν σε αυτοδίκαιη αργία και στη συνέχεια στην απόλυση!), συνεχείς και ανοιχτές απειλές για επέμβαση των εισαγγελέων και της αστυνομίας, συνεχείς απόπειρες διασπάσεων των εργαζομένων και αφόρητης, απάνθρωπης, πίεσης. Οι εργαζόμενοι του ΕΜΠ, του ΕΚΠΑ και των άλλων πανεπιστημίων έγραψαν μια από τις πιο λαμπρές ιστορίες αγώνα για την υπεράσπιση των αδύνατων απέναντι σε ένα πανίσχυρο κράτος αλλά και την υπεράσπιση του δικαιώματος του λαού για πρόσβαση σε ελεύθερη, δημόσια εκπαίδευση, υψηλού επιπέδου.
Δίπλα τους στάθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της πολυτεχνειακής κοινότητας. Κρίσιμος ήταν ο ρόλος των φοιτητών. Με μαζικές συνελεύσεις, καθ’ όλη σχεδόν την περίοδο των κινητοποιήσεων, δεν επέτρεψαν στην Κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τους δυο βασικούς «πολιορκητικούς κριούς» της για να απομονώσει τους εργαζόμενους από την ελληνική κοινωνία και στη συνέχεια να τους συντρίψει, αρχικά τους πρωτοετείς και στη συνέχεια το φόβο της απώλειας του εξαμήνου.
Σημαντική, επίσης, ήταν η συμβολή του Συλλόγου ΔΕΠ ΕΜΠ. Ο Σύλλογος ΔΕΠ ΕΜΠ, που αδυνατούσε επί δυο σχεδόν χρόνια να κάνει συνελεύσεις, επί οκτώ συνεχόμενες εβδομάδες, συνεδρίαζε με αυξημένη παρουσία μελών ΔΕΠ, πέραν της απαρτίας, και αποφάσιζε απεργιακές κινητοποιήσεις συμπαράστασης των εργαζομένων και υπεράσπισης του ΕΜΠ. Ακόμα, και όταν στην ένατη εβδομάδα, ο συσχετισμός άλλαξε οριακά, η σφραγίδα της κρισιμότητας της μάχης για το ΕΜΠ και της σημασίας της υπεράσπισης του ιερού αγώνα των εργαζομένων είχε μπει και δεν επέτρεπε στις χυδαίες φωνές που καλούσαν σε κυνική εγκατάλειψη των εργαζομένων να επικρατήσουν. Έτσι ο αγώνας των εργαζομένων είχε ακόμη χρονικά περιθώρια για να νικήσει. Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις αυτήν την προσπάθεια. Αλλά δεν ήταν οι μόνοι. Βρέθηκαν μαζί, «ανακατεύτηκαν», με πολλούς άλλους συναδέλφους που η κρισιμότητα της κατάστασης τους έφερνε στην ίδια πλευρά του αγώνα. Παλιές διαφοροποιήσεις, «ταμπέλες» και αντιθέσεις φάνηκαν να έχουν μικρή σημασία μπροστά στην κρισιμότερη, ίσως, μάχη που έδωσε το ΕΜΠ. Στερεότυπα αντιστράφηκαν, η ανοιχτή ουσιαστική συζήτηση πήρε τη θέση του «διαλόγου κωφών» που χαρακτήριζε πολλές φορές τη ΓΣ του Συλλόγου, η πραγματική δημοκρατία άρχισε να κυλάει και πάλι στις φλέβες του Συλλόγου και να του δίνει ζωή. Όσοι ήμασταν παρόντες, το ζήσαμε. Και ήμασταν πολλοί.
Αλλά δεν ήμασταν όλοι. Οι φίλιες προς την Κυβέρνηση δυνάμεις ούτε σε αυτή την εξόφθαλμα καταστρεπτική για το ΕΜΠ αλλά και για εργαζόμενους, με τους οποίους δουλεύουν για χρόνια στους ίδιους χώρους, πήραν θέση υπεράσπισης του ΕΜΠ. Απεναντίας. Η τυπική διαφωνία τους με την επίθεση της Κυβέρνησης υπήρξε τόσο ξέπνοη, τόσο ορφανή από οποιοδήποτε πρακτικό μέτρο αντίστασης που κραύγαζε συνενοχή. Στην καλύτερη περίπτωση κρατούσαν ίσες αποστάσεις από το θύτη που κατέστρεφε το ΕΜΠ και το θύμα που αντιστεκόταν. Σε άλλες περιπτώσεις δικαιολογούσαν την επίθεση αυτή γιατί το ΕΜΠ δεν μπήκε στο παζάρι να εξοντωθούν κοινή συναινέσει ένα τμήμα των εργαζομένων (αλήθεια, πόσους και ποιους προτείνουν να φύγουν;). Καθ’ όλη τη διάρκεια του απεργιακού αγώνα των μελών ΔΕΠ απείχαν επιδεικτικά. Στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα, τότε που οι εργαζόμενοι έπρεπε να αντέξουν για να διευρυνθούν τα ρήγματα υποχώρησης που είχε αρχίσει ήδη να εμφανίζει η κυβερνητική αδιαλλαξία, έριξαν όλες τις δυνάμεις τους ώστε να σπάσει ο αγώνας των εργαζομένων. Κάποιοι, μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να προσφέρουν αφειδώς τροφή στον κανιβαλικό για τα πανεπιστήμια μηχανισμό των ΜΜΕ, με εικόνες «καθηγητών που πηδάνε από τα κάγκελα», που «καταδιώκονται από τάγματα εφόδου», κλπ. Η στάση τους, και σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται τόσο η Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία όσο και το Συμβούλιο του Ιδρύματος, είναι απαράδεκτη.
Η συμφωνία που έχουν αποσπάσει οι εργαζόμενοι από την Κυβέρνηση προβλέπει την κατοχύρωση όλων των εργαζομένων του ΕΜΠ αλλά και τη διατήρηση του αριθμού των εργαζομένων στο ΕΜΠ. Παράλληλα, κατακτήθηκαν και μια σειρά άλλα πράγματα όπως η κατοχύρωση του πραγματικού ρόλου που κάθε εργαζόμενος παίζει στο Ίδρυμα, η ασφαλής μετάβαση των παλιών ΕΕΔΙΠ και ΕΤΕΠ στο νέο καθεστώς, κλπ. Τα παραπάνω είναι μεγάλες κατακτήσεις της τρίμηνης αυτής απεργίας και όσων συμπληρωματικών αγωνιστικών κινήσεων έγιναν. Χωρίς την τρίμηνη αυτή απεργία το ΕΜΠ θα ήταν σήμερα σε ελεύθερη πτώση, στο γκρεμό της πλήρους αποδιοργάνωσης και υποβάθμισης.
Με το να προσποιούνται κάποιοι ότι τα δώρα τα έφερε ο Αη Βασίλης και να επισημαίνουν μόνο τα προβλήματα που ο αγώνας δημιούργησε, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να δηλώνουν, ακόμη και τώρα, με κραυγαλέο τρόπο σε ποια πλευρά ανήκουν. Καταντά, όμως, προκλητικό αυτοί που είτε στάθηκαν κυνικά αμέτοχοι είτε έκαναν ότι μπορούσαν για να ηττηθούν οι εργαζόμενοι (και να πάρουμε σειρά οι υπόλοιποι) να δίνουν συμβουλές για το πώς πρέπει να γίνονται οι αγώνες ή πώς θα αποκτήσει «εύρυθμη λειτουργία το ΕΜΠ».
Η νίκη αυτή των εργαζομένων, αλλά και ολόκληρου του ΕΜΠ, είναι ακόμη ασταθής. Πρώτα απ’ όλα γιατί δεν είναι μια περιφερειακή απόσπαση κάποιας κατάκτησης αλλά γιατί διεμβολίζει την καρδιά της μνημονιακής πολιτικής. Επομένως, η Κυβέρνηση θα έχει κάθε προδιάθεση για το «κουτσούρεμά» της. Γι’ αυτό, οι δυνάμεις που την έφεραν μέχρι εδώ πρέπει να επαγρυπνούν μέχρι την πλήρη εφαρμογή της.
Ένα τμήμα της εφαρμογής της λύσης περνάει μέσα από το ΕΜΠ. Θα είναι έγκλημα, κυριολεκτικά, αν το ΕΜΠ δεν κάνει ότι είναι απαραίτητο, και έγκαιρα, ώστε να υπερασπιστεί τους εργαζόμενούς του αλλά και το ίδιο το Ίδρυμα. Ορισμένες ενέργειες ή παράλειψη ενεργειών συνιστούν πολύ ανησυχητικά σημάδια. Άμεσα, πρέπει να λυθεί το θέμα της επιστροφής όλων των εργαζόμενων στις θέσεις τους με αποκατάσταση της οικονομικής απώλειας που η διαθεσιμότητα προκαλεί. Άμεση πρέπει να είναι και η κάλυψη της νομικής στήριξης του αγώνα των εργαζομένων. Λύσεις που βάζουν το ΕΜΠ σε μια τροχιά αναδιοργάνωσης, έστω και «πρόχειρα», δεν είναι αποδεκτές. Στην υπάρχουσα μεσοβέζικη κατάσταση, ήδη φαίνονται οι εξαιρετικά προβληματικές καταστάσεις λειτουργίας όλων των δραστηριοτήτων (εκπαιδευτικών, ερευνητικών, διοικητικών) του Ιδρύματος. Όλα τα απαραίτητα βήματα που απαιτούνται για την υλοποίηση της λύσης θα πρέπει να γίνουν στο συντομότερο χρόνο. Τα δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα του ΕΜΠ, η Πρυτανεία, η Σύγκλητος αλλά και η Επιτροπή Ερευνών πρέπει να πράξουν άμεσα αυτό που τους αντιστοιχεί.
Οι δυνάμεις που αγωνίστηκαν για τη νίκη «κρατάνε την αναπνοή» τους αλλά και τις γροθιές σφιγμένες μέχρι κάθε εργαζόμενος να επιστρέψει στη θέση του, μέχρι το ΕΜΠ να βγει οριστικά αλώβητο από τον τυφώνα που το έπληξε.
Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Και αυτό ας το συνειδητοποιήσουν όλοι.
<a title=»Μεταφορτώστε το αρχείο σε μορφή pdf» href=»http://www.pd.ntua.gr/wp-content/uploads/2014/06/Krisimes-Stigmes-gia-to-EMP_13-1-14.pdf» target=»top»>«Κρίσιμες στιγμές για το ΕΜΠ»</a>
Προσφατα Σχολια