Παιχνίδι με τη φωτιά

Την Πέμπτη 31.08.23, πραγματοποιήθηκε επέμβαση της αστυνομίας στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου και γεγονότα που δύσκολα μπορεί να πιστέψει όποιος δεν τα έζησε από κοντά. Μεσημεριάτικα, εν ώρα εξετάσεων, υπήρξε κυριολεκτικά επιδρομή ΜΑΤ και εποχούμενων αστυνομικών των Ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ στην Πολυτεχνειούπολη, συλλήψεις φοιτητών που κάθονταν στο κυλικείο της ΣΕΜΦΕ, συλλήψεις Υ.Δ. που βγήκαν από τα εργαστήριά τους για να δουν τι συμβαίνει, συλλήψεις διερχόμενων φοιτητών με μηχανές, ακόμη και τραυματισμός φοιτήτριας από μοτοσικλετιστή της Ομάδας ΔΕΛΤΑ έξω από τη Βιβλιοθήκη. Αδιανόητες καταστάσεις, με την Κυβέρνηση και τη Διοίκηση του ΕΜΠ να έχουν σοβαρότατες ευθύνες.

Ερωτάμε: Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για όσα έγιναν και όσα απαράδεκτα ακολούθησαν; Έχει μείνει μια στάλα λογικής και ψυχραιμίας, ένα ίχνος πρόβλεψης για το τι μπορεί να προκύψει από θερμοκέφαλες ενέργειες;

Το ΕΜΠ χρειάζεται ηρεμία για να μπορεί να λειτουργήσει.

Ας συνέλθουν όλοι, πριν τα χειρότερα γίνουν μη αντιστρεπτά.

 

Παιχνίδι με τη φωτιά

Περισσοτερα...

Στιγμές ευθύνης

Ποιος γονιός δε δάκρυσε ακούγοντας το «πάρε με όταν φτάσεις» από το στόμα των νέων που διαμαρτύρονται για τη φριχτή τραγωδία των Τεμπών; Ποιος εργαζόμενος δεν ανατρίχιασε βλέποντας πόσο κυνικά το κέρδος των λίγων θυσιάζει την ασφάλεια και τη ζωή τελικά των πολλών; Και ποιος πανεπιστημιακός δεν ένιωσε πόσο η καταστροφή και η εκποίηση των δημόσιων αγαθών (και η παιδεία είναι ένα από αυτά) γι’ άλλη μια φορά αποδεικνύεται καταστροφή της κοινωνίας της ίδιας;
Με σεβασμό και εκτίμηση στεκόμαστε μπροστά στους αγώνες της νεολαίας των φοιτητών και των φοιτητριών μας. Με οργή ενώνουμε τη φωνή μας και τον αγώνα μας με όλους αυτούς που αξιώνουν δικαιοσύνη και καταλογισμό των ευθυνών σε εκείνους που απαξιώνουν τον κοινό πλούτο και καταπατούν θεμελιώδη δικαιώματα.
Είναι δυνατόν σε μια τέτοια στιγμή κάποιοι να επιχειρούν να ακυρώσουν τις κινητοποιήσεις του φοιτητικού κόσμου στο όνομα της διατήρησης της εκπαιδευτικής κανονικότητας; Είναι δυνατόν να εισηγούνται τη διεξαγωγή διαδικτυακών μαθημάτων για να παρακάμψουν τις αποφάσεις αγώνα των φοιτητικών συλλόγων για την τραγωδία των Τεμπών τη στιγμή που η κοινωνία οργισμένη και σοκαρισμένη ζητά δικαιοσύνη;
Ως Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι, με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης μας, δηλώνουμε στο πλευρό των φοιτητών μας. Και τους διαβεβαιώνουμε ότι όποιες και να υπάρξουν εκπαιδευτικές απώλειες (ήσσονος σημασίας θέμα βέβαια μπροστά στη φρίκη των ημερών) θα τις φροντίσουμε. Με αλληλεγγύη και πείσμα η ελπίδα θα νικήσει.

Στιγμές Ευθύνης_14-3-2023

Περισσοτερα...

Για την τραγωδία των Τεμπών

Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ εκφράζουμε την οδύνη μας για τον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων, στην πλειονότητά τους νέων, στην ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών και ενώνουμε τη φωνή μας με όλες και όλους για τη σε βάθος διερεύνηση των αιτιών και την άμεση και δίκαιη απόδοση ευθυνών.

Παγωμένοι, όπως όλες και όλοι, από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη παρακολουθούμε τη συζήτηση για τις αιτίες, που «κατά μεγάλο ποσοστό οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος», όπως έσπευσε να δηλώσει ο πρωθυπουργός, πριν «μαζευτεί», συνειδητοποιώντας ότι αυτή τη φορά το πλήγμα είναι τόσο βαρύ που τέτοιες δηλώσεις μπορούν να πυροδοτήσουν μια ανεξέλεγκτη οργή. Καταθέτουμε κάποιες σκέψεις, μιας που η σιωπή κάνει ακόμη πιο ασφυκτική την αίσθηση αδικίας για τα θύματα.

Όσον αφορά στο «ανθρώπινο λάθος»1, ένα σύστημα ασφάλειας που είναι βασισμένο στην παραδοχή ανυπαρξίας του ανθρώπινου λάθους είναι απλούστατα εκ βάθρων λανθασμένο, αυτοαναιρούμενο και βαθιά αναξιόπιστο. Αντίθετα, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές σχεδιασμού των συστημάτων ασφάλειας, το «ανθρώπινο λάθος» ενεργοποιεί, φέρνει στο προσκήνιο, τα ήδη προϋπάρχοντα εγγενή κενά ασφαλείας2 του ίδιου του συστήματος/διαδικασίας (π.χ. προτεραιότητες ασφάλειας, επίπεδο εκπαίδευσης, επίβλεψη, πρότυπα επικοινωνίας, λανθασμένες διοικητικές αποφάσεις, κ.ά.). Τα ατυχήματα στην Bopal, στο Chernobyl και Three Mile Island, στα διαστημικά λεωφορεία Challenger και Columbia, στην πλατφόρμα Piper Alpha, στην γέφυρα Tacoma Narrows συγκλόνισαν τον κόσμο. Η επιστήμη στράφηκε στη συστημική αντιμετώπιση της ασφάλειας3, πολύ πέραν της εύκολης χρέωσης στο «ανθρώπινο λάθος», και στη δραστική αλλαγή των διαδικασιών ελέγχου και ασφάλειας.

Αν αυτά πια είναι γνωστά σε επίπεδο θεμελιώδους επιστημονικής ανάλυσης προβλημάτων ασφάλειας σε πολύπλοκα συστήματα, αυτό που πονάει περισσότερο στην περίπτωση των Τεμπών είναι ότι το σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα είναι σχετικά απλό και ότι η τραγωδία προκλήθηκε, όχι από κάποιο απίθανο και απρόβλεπτο ευθυγραμμισμό στα κενά ασφαλείας των επιβεβλημένων πολλαπλών φραγμών παρεμπόδισης σφαλμάτων, αλλά από την πλέον προφανή συνθήκη ατυχήματος: την κίνηση δύο συρμών στην ίδια γραμμή αντίθετα και μάλιστα για 12 λεπτά...

Περισσοτερα...

Μια ηχηρή απάντηση

1973: Η δικτατορία σκέφτεται μια «οριστική λύση» για τα προβλήματα που της δημιουργεί διαχρονικά το φοιτητικό κίνημα. Διορίζει προέδρους των φοιτητικών συλλόγων, δημιουργεί μια καθεστωτική ΕΦΕΕ και απομακρύνει με υποχρεωτική στράτευση τους συνδικαλιστές φοιτητές από τα αμφιθέατρα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ήταν η σπίθα που γέννησε την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

50 χρόνια μετά, κάποιοι επιμένουν στον ίδιο δρόμο της «οριστικής λύσης». Ένα από τα πλέον σκοτεινά σημεία του Νόμου Κεραμέως είναι η προσπάθεια κατάργησης των φοιτητικών συλλόγων και η αντικατάστασή τους από μια παράλληλη δομή που θα τους «εκπροσωπεί». Ηλεκτρονικές εκλογές, λοιπόν, από τον Πρύτανη, με υποψηφιότητες στο γραφείο του και εφορευτική επιτροπή στην ευθύνη του! Το «επιχείρημα» που χρησιμοποιήθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση στηρίζεται στη συστηματικά καλλιεργημένη εικόνα ότι οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν εκφράζουν τίποτε άλλο παρά μια οικτρή μειοψηφία – ξεχνώντας, βέβαια, ότι  η ίδια κυβερνά με το 25% επί του συνόλου – και, επομένως, μόλις η κυβέρνηση δώσει την ευκαιρία στους φοιτητές και στις φοιτήτριες να «απελευθερωθούν» από τη δράση των μειοψηφιών ασμένως θα το κάνουν.

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Καθόλου μάλιστα. Οι φοιτητές γύρισαν την πλάτη στο σχέδιο και έδωσαν μια ηχηρή, μια εκκωφαντική απάντηση στην προσπάθεια χειραγώγησης. Στις 8 από τις 9 Σχολές του ΕΜΠ ματαιώθηκαν οι εκλογές (σε τρεις Σχολές – Πολιτικοί, Αρχιτέκτονες, Μεταλλειολόγοι – δεν υπήρξαν καθόλου υποψήφιοι, στις άλλες Σχολές οι υποψήφιοι ήταν από 1-3, ενώ δεν βρέθηκαν καν φοιτητές για την εφορευτική επιτροπή). Στη ΣΕΜΦΕ που έγιναν οι εκλογές, παρά τις κραυγαλέες και απαράδεκτες παρεμβάσεις στο φοιτητικό σώμα, τα αποτελέσματα ήταν επίσης πενιχρά, πολύ περισσότερο για να μπορέσουν να προβληθούν ως ένα ποθητό αντιπαράδειγμα. Η διοίκηση του ΕΜΠ υπήρξε επισπεύδουσα στην προσπάθεια  εφαρμογής του απαράδεκτου Νόμου. Κι όχι μόνο αυτό, στη συνέχεια προσπάθησε να «ερμηνεύσει» το αποτέλεσμα με νέα παρέμβαση, αν δεν επιχείρησε να «μαλώσει» τους φοιτητές γιατί δεν συμπεριφέρθηκαν κατά παραγγελία...

Περισσοτερα...

Ομιλείτε ελληνικά;

Ως Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι είπαμε χρονιάρες μέρες να συμβάλουμε στο να σπάσει η ρουτίνα της πολυτεχνειακής καθημερινότητας και να ασχοληθούμε με ένα θέμα που, παραδόξως, είναι πολύ χαμηλά στην ατζέντα της συζήτησης στα πανεπιστήμια. Ή έρχεται στην επικαιρότητα για τον ακριβώς λάθος λόγο. Το ζήτημα της ελληνικής γλώσσας στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

 Συχνά-πυκνά έρχεται στο προσκήνιο η διδασκαλία των μαθημάτων στην αγγλική ή, στην ίδια λογική, η συγγραφή των διπλωματικών – διδακτορικών διατριβών στην αγγλική. Για το πρώτο, προβάλλεται η αναγκαιότητα της εξωστρέφειας, κυρίως των μεταπτυχιακών, ενώ για το δεύτερο το εξής «απλό» επιχείρημα: αφού στόχος κάθε έρευνας είναι η δημοσίευση, και δημοσίευση σημαίνει στη μόνη πλέον διεθνή γλώσσα της επιστήμης, την αγγλική, γιατί κάποιος να ξοδεύει χρόνο γράφοντας στα ελληνικά; Άλλωστε η «τολμηρή» σε θέματα «εκσυγχρονισμού» των πανεπιστημίων κ. Διαμαντοπούλου είχε, πριν είκοσι και χρόνια, προτείνει την καθιέρωση της αγγλικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους, σηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων. Κάποιοι δε χαρακτήρισαν την πρόταση ως «ακραία κίνηση υποτέλειας».

Δεν θα επιμείνουμε σε αυτό το κείμενο, κυρίως, στη σύνδεση της πρότασης αυτής με τον ανοιχτό στόχο της εμπορευματοποίησης των πάντων ως ύστατο μέσο επιβίωσης των πανεπιστημίων. Της μετατροπής, δηλαδή, της γνώσης σε προϊόν, το οποίο για να μπορεί να έχει ανταλλακτική αξία θα πρέπει να προσφέρεται στη διεθνή γλώσσα. Όσοι υιοθετούν αυτή την προοπτική για τα πανεπιστήμια (και την κοινωνία) ας προβληματιστούν από την παρακμή της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης – αλλά και της θέσης των πανεπιστημιακών –  στις χώρες όπου αυτό το μοντέλο κυριαρχεί. Ούτε βέβαια θα διαφωνήσουμε με το γεγονός ότι ο χώρος εκπαίδευσης και έρευνας είναι από τη φύση του διεθνής και κάποιος για να κάνει καλά τη δουλειά του θα πρέπει να μπορεί να επικοινωνεί αποτελεσματικά με τον υπόλοιπο κόσμο, στα αγγλικά σήμερα ή σε κάποια άλλη γλώσσα, μιας που μοιάζει πολλές φορές να υποτασσόμαστε σε μια ισοπεδωτική εικόνα για τον σύγχρονο κόσμο. Άλλωστε η γλωσσομάθεια πάντα υπήρξε φορέας διεύρυνσης των οριζόντων και ζωογόνας επαφής με άλλους πολιτισμούς...

Περισσοτερα...