Μισθολογικά tagged posts

Η κυβέρνηση αποφάσισε το πάγωμα των ειδικών μισθολογίων, και μέσα σε αυτά και των πανεπιστημιακών, μέχρι την 31.12.2018.

Το νέο μέτρο του παγώματος του χρονοεπιδόματος έρχεται να πλήξει τους πανεπιστημιακούς  που έχουν αφιερώσει αποκλειστικά τη δράση τους στο πανεπιστήμιο, ενώ πριν λίγες ημέρες η κυβέρνηση μείωσε την παρακράτηση από τις αμοιβές ελευθέριου επαγγέλματος, από 15% σε 7%, δίνοντας προκλητικό «δωράκι» στους «επαγγελματίες καθηγητές»!

Πρόκειται για νέα μισθολογική μείωση και όχι «πάγωμα», αφού καταργεί το δικαίωμα της αύξησης  του 4% του χρονοεπιδόματος. Άλλωστε, το «πάγωμα» αυτό αποτιμάται σε μείωση της μισθολογικής δαπάνης κατά 120 εκ. ευρώ, συνολικά. Το «πάγωμα» αυτό μπορεί να συμπαρασύρει ακόμη και την ακαδημαϊκή εξέλιξη, αφού αυτή σημαίνει και  μισθολογική εξέλιξη. Η κυβέρνηση αντί να εφαρμόσει την απόφαση του ΣτΕ για αποκατάσταση των μισθολογικών απωλειών, όπως είναι συνταγματική επιταγή, προχωρά σε νέες μειώσεις μισθών!

Δεν πρόκειται για προσωρινό μέτρο. Δεν γελιόμαστε. Για την ακρίβεια η πιθανότητα να είναι προσωρινό είναι όση όλων των υπολοίπων μνημονιακών μέτρων που εμφανίστηκαν ως τέτοια, δηλαδή της έκτακτης εισφοράς, του ΕΝΦΙΑ κλπ.

Πρόκειται για νόμο του Κράτους. Η τροπολογία της τελευταίας στιγμής ότι η κυβέρνηση «δύναται» να αντικαταστήσει το μέτρο με άλλα ισοδύναμα δεν τον ακυρώνει. Απεναντίας, από μνημονιακή δέσμευση είναι τώρα νόμος τους Κράτους «και με τη βούλα», που θα ακυρωθεί «αν και εφόσον»… Άλλωστε, δεν διαλανθάνει της προσοχής μας ότι ο ντόρος που έγινε αφορά άλλα μισθολόγια, και δη αυτό των στρατιωτικών, ενώ για τους πανεπιστημιακούς δεν υπήρξε καμία αναφορά.

Πρόκειται για απαράδεκτο μέτρο...

Δεν έχουμε καμιά διάθεση να φορτώσουμε με τραγικούς τόνους την επικοινωνία μας με τους συναδέλφους. Αρκετά βομβαρδιζόμαστε καθημερινά και παντοιοτρόπως όλοι. Δεν έχουμε, όμως, και καμιά διάθεση να μιμηθούμε τη στρουθοκάμηλο σε μια δραματική επιδείνωση  της ζωής και των συνθηκών εργασίας του πανεπιστημιακού.

Η κυβέρνηση, παγιδευμένη στα όρια της μνημονιακής πολιτικής, συνεχίζει μια αντιεκπαιδευτική πολιτική που σήμερα βάζει στο στόχο της, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, ευθέως το μέλος ΔΕΠ.

Αυτό που αποφασίζεται στις επόμενες ημέρες είναι η σύνταξη ενός καθηγητή πρώτης βαθμίδας με 30 χρόνια υπηρεσίας να κυμαίνεται στα 1100 ευρώ περίπου, μειωμένη κατά 1600 ευρώ από αυτή που έπαιρνε το 2007. Όμως το κόστος ζωής όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε από το 2007 (ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή αυξήθηκε μεταξύ 2007-2015 πάνω από 10%). Έτσι, όλη αυτή η μείωση μεταφράζεται ευθέως σε απώλεια ποιότητας ζωής, σε μια δραματική φτωχοποίηση. Κι αυτό αποτελεί μια απόφαση που για πολλούς από εμάς θα γίνει επώδυνα πραγματική σε λιγότερο από πέντε χρόνια, όταν ένα μεγάλο ποσοστό των συναδέλφων στο ΕΜΠ συνταξιοδοτείται.

Την ίδια ώρα, οι μέχρι και κατά 40% μειωμένοι μισθοί μας μπαίνουν σε νέα προκρούστεια κλίνη με κατεύθυνση «εξομάλυνσης» με το ενιαίο μισθολόγιο, σύμφωνα με τη μνημονιακή δέσμευση (μέχρι τον Ιούνιο). «Κυβερνητικοί κύκλοι», σύμφωνα με δημοσιεύματα,  δηλώνουν έτοιμοι για το ακαδημαϊκό μισθολόγιο. Εμείς πότε θα πρέπει να το μάθουμε; Κατόπιν εορτής;

Σε απόλυτη συγχορδία με τα προηγούμενα είναι και η «διατίμηση» της αυτοδύναμης διδασκαλίας, σύμφωνα με τη γνωστή προκήρυξη ΕΣΠΑ στην οποία έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, με 300 ευρώ «το κομμάτι» και η διασπορά της αποκλειστικής αυτής ευθύνης των μελών ΔΕΠ σε οποιονδήποτε, και μάλιστα με την προκλητική αιτιολογία της «κατάργησης της καθηγητικής αυθεντίας». Το γεγονός ότι αυτό δεν καταργεί μόνο τα εργασιακά δικαιώματα των μελών ΔΕΠ αλλά εξευτελίζει και το νέο επιστημονικό δυναμικό της χώρας και «βουλιάζει» την ποιότητα σπουδών των πανεπιστημίων  φαίνεται να μην ενοχλεί κανέναν...

Τα τελευταία χρόνια η μνημονιακή πολιτική στα πανεπιστήμια, μεταξύ άλλων, επέφερε μια  δραματική μείωση του αριθμού των μελών ΔΕΠ, ως αποτέλεσμα της μηδενικής αναπλήρωσης των συνταξιοδοτηθέντων καθηγητών, αλλά και της απίσχνασης των πιστώσεων του «ΠΔ 407», με τα οποία συντηρούνταν, έστω και με λάθος τρόπο, πάγιες και διαρκείς ανάγκες των πανεπιστημίων, ειδικά της περιφέρειας. Έτσι, πολλά πανεπιστήμια αντιμετωπίζουν δραματικά προβλήματα λειτουργίας, αδυνατώντας να καλύψουν στοιχειώδεις εκπαιδευτικές ανάγκες τους.

Εκεί φτάσαμε τώρα, η διδασκαλία ενός πανεπιστημιακού μαθήματος να βγαίνει στη διατίμηση των 300 € το μήνα;

Με τον τρόπο αυτό καταφανώς ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για μια πάμφθηνη λειτουργία των ΑΕΙ, χωρίς ανάγκη οργανικών θέσεων μελών ΔΕΠ.

Η Κυβέρνηση «απαντάει» στο πρόβλημα, με ελάχιστες νέες θέσεις ΔΕΠ (που έστω ως κίνηση αντιστροφής μιας κατάστασης έχει μια σημασία, μάλλον συμβολική όμως), αλλά και με μια μαζική κίνηση που μέλλει να έχει δραματικές συνέπειες: δίνει το δικαίωμα αυτοδύναμης διδασκαλίας σε απλούς κατόχους διδακτορικού, έναντι της αμοιβής των  περίπου 300 € τον μήνα! Και επειδή αυτό το επιμίσθιο μάλλον ως ελεημοσύνη μπορεί να θεωρηθεί, τo καλύπτει με το «δέλεαρ» της «απόκτησης ακαδημαϊκής διδακτικής εμπειρίας», παίζοντας με τα όνειρα των νέων ανθρώπων για ακαδημαϊκή εξέλιξη.

Κάποιοι ίσως πουν ότι «κάτι είναι καλύτερο από το τίποτε», ειδικά για τις εφιαλτικές συνθήκες ανεργίας που αντιμετωπίζουν οι νέοι επιστήμονες. Ωστόσο,  με τον τρόπο αυτό η εργασία των μελών ΔΕΠ υφίσταται μια ραγδαία «εσωτερική υποτίμηση». Θυμίζουμε ότι δικαίωμα για αυτοδύναμη διδασκαλία έχουν, θεσμικά, μόνο τα μέλη ΔΕΠ, εξαιρουμένων μάλιστα ακόμη και των Λεκτόρων. Ακόμη, οι ΕΔΙΠ, επιστήμονες με διδακτορικό, που υποστηρίζουν πολλές φορές χρόνια κάποια μαθήματα, δεν έχουν δικαίωμα αυτοδύναμης διδασκαλίας, παρά μόνο κάτω από ειδικές συνθήκες και με απόφαση της Συγκλήτου. Εκεί φτάσαμε τώρα, η διδασκαλία εν...

Το νέο συντριπτικό πλήγμα στους μισθούς των πανεπιστημιακών διαμορφώνει μια νέα κατάσταση στα πανεπιστήμια. Ένα σημαντικό τμήμα των μελών ΔΕΠ αντιμετωπίζει, πια, πρόβλημα επιβίωσης. Η ζωή που είχε οργανώσει με κάποια δεδομένα, όχι πλούσια για τη μεγάλη πλειοψηφία, τινάζεται στον αέρα. Το άγχος της επιβίωσης κατακλύζει την καθημερινότητά μας και ένα αίσθημα τεράστιας αδικίας για μια ζωή που χτίστηκε με πολύ κόπο και προσπάθεια και τώρα συνθλίβεται, κάνει την κατάσταση αφόρητη. Την ίδια ώρα οι κυβερνώντες συνεχίζουν με συστηματικό τρόπο τη διαπόμπευση και των δημόσιων πανεπιστημίων και των δασκάλων τους στην κοινή γνώμη.

[Και φτάνεις εσύ, που ποτέ δεν αρνήθηκες ένα παραπάνω μάθημα, μια ακόμη διπλωματική κι ας πνίγεσαι, να αναρωτιέσαι, αξίζει τον κόπο; Να νοιώθεις ανυπεράσπιστος στη λαίλαπα, με το φόβο ότι ακόμη κι αυτή η μείωση που δεν αντέχεται να μην είναι η τελευταία, όπως τόσες φορές πριν…]

Τι κάνουμε, λοιπόν;

Κάποιοι σκέφτονται να αποδεχθούμε τους νέους όρους του παιχνιδιού και να πουλήσουμε ότι έχουμε. Να ανταλλάξουμε τις γνώσεις μας με δίδακτρα. Αλλά, έξω από την ηθική πλευρά του ζητήματος, αυτό θα είναι σαν να παραδίνουμε  το κύριο όπλο μας. Ένας πανεπιστημιακός πρέπει να αμείβεται αντάξια για την προσφορά του στη ανώτατη εκπαίδευση,  ένα δημόσιο αγαθό που πρέπει να έχει την φροντίδα της πολιτείας. Αν αυτό χαθεί, αν αυτή η θεμελιώδης συνταγματική υποχρέωση στην πράξη καταργηθεί,  τότε θα επιβιώσει μόνος αυτός που έχει να «πουλήσει» κάτι και μάλιστα όσο όσο, σε μια «αγορά» που χιλιάδες απολυμένοι θα προσπαθούν το ίδιο. Και το Συμβούλιο Ιδρύματος προωθείται γι αυτόν, επίσης, το λόγο. Ατομικές διαπραγματεύσεις, με στόχο μισθούς εξαθλίωσης. Άσε που το Υπουργείο, ξεκαθάρισε ότι τα δίδακτρα αποκλείεται να πηγαίνουν για τη μισθολογική ενίσχυση των πανεπιστημιακών, θα πηγαίνουν στο κράτος, αφαιρώντας τα  από τον αναιμικό προϋπολογισμό των πανεπιστημίων.

Σε πολλούς φαίνεται λογικό να δώσουμε τη μάχη με λιγότερη «...