Ανακοινωση tagged posts

Όσον αφορά στην απάντηση του συναδέλφου Παναγιώτη Τσανάκα, κοσμήτορα της ΣΗΜΜΥ, στην ανακοίνωσή μας με τίτλο “Δάσκαλοι ή «παιδονόμοι»” θα θέλαμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Η απάντηση του συναδέλφου Π.Τ. στηρίζεται στο «αξίωμα» ότι μαθήματα χάνονται μόνο στις αργίες. Έτσι απλά. Να μην έχει ακούσει καν για την ύπαρξη συνδικαλιστικής δράσης στα πανεπιστήμια (φοιτητών, καθηγητών, εργαζομένων) και τις μορφές που αυτή παίρνει δεν είναι πολύ πιθανό, οπότε το πιθανότερο είναι να αποφάσισε να εγκαινιάσει μια νέα στάση. Ας επιστρέψουμε, πάλι, στο γεγονός. Η τρίωρη αποχή που αποφάσισε ο φοιτητικός σύλλογος για τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν γίνεται αποδεκτή από τον κοσμήτορα της ΣΗΜΜΥ και οργανώνει «δημοψήφισμα» με επιλογές: την τιμωρητική επέκταση του εξαμήνου «σε βάρος των επόμενων φάσεων του ακαδημαϊκού ημερολογίου» ή άλλες δύο επιλογές, και οι δύο ανοιχτή κλήση για ματαίωση της απόφασης του συλλόγου (συμμετοχή δια ζώσης ή διαδικτυακά (αχ, αυτοί οι κρυφοί έρωτες) την ώρα των κινητοποιήσεων). Ή οτιδήποτε από τα παραπάνω. Έξω από γεγονός ότι η ίδια η διοργάνωση του «δημοψηφίσματος» από τον κοσμήτορα παραβιάζει κάθε έννοια συνδικαλιστικής ανεξαρτησίας των φοιτητών, δύσκολα μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό να σχολιάσουμε την κραυγαλέα μεροληπτικότητα των επιλογών. Σε επιστημονική δημοσίευση ένα τέτοιο ερωτηματολόγιο θα είχε απορριφθεί αυτοστιγμεί και παραχρήμα – στην ακαδημαϊκή πραγματικότητα αποτελεί πρόκληση.

Ας ξεκινήσουμε από κάποια θέματα αρχής. Ο κοσμήτορας της Σχολής, κάθε κοσμήτορας Σχολής, είναι εκτελεστικό όργανο της Γενικής Συνέλευσής της. Η ενέργεια αυτή συζητήθηκε στη Γ.Σ...

Στην 15η επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, μια δολοφονία που συντάραξε την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τη νέα γενιά, δείχνοντας μέχρι που μπορεί να φτάσει ο φανατισμός και η υπεροψία της εξουσίας, οι φοιτητές συμμετείχαν στις εκδηλώσεις μνήμης μέσω των διαδικασιών των συλλόγων τους.

Κοσμήτορας Σχολής θεώρησε τη διαδικασία του συλλόγου μη αντιπροσωπευτική και έστειλε email στους φοιτητές της Σχολής, ζητώντας ουσιαστικά να αμφισβητήσουν την απόφαση του συλλόγου εκφράζοντας την επιθυμία τους να κάνουν μάθημα στην ώρα των προγραμματισμένων εκδηλώσεων μνήμης! Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Το απαράδεκτο της ευθείας παρέμβασης στη λειτουργία του φοιτητικού συλλόγου; Την προσβολή στη σημασία της επετείου και την επιλογή της «λάθους πλευράς της ιστορίας» σε ένα γεγονός που σόκαρε την ελληνική κοινωνία; Και τι άραγε εκφράζει ο αριθμός των απαντήσεων; Τις πραγματικές απόψεις των φοιτητών ή την εκβιασμένη συμμόρφωσή τους σε μια κίνηση της διοίκησης υπό την έμμεση απειλή καταγραφής ονομάτων και συμπεριφορών;

Υποτίθεται ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη βάση του «θάρρους», που τελευταία προβάρεται πολύ από τις διοικήσεις του ΕΜΠ, ενάντια στις «μειοψηφίες». Πάντα, ώ του θαύματος, τις φοιτητικές. Γιατί δεν είδαμε να κάνουν το ίδιο απέναντι στις πλείστες απαξιωτικές αποφάσεις της κυβέρνησης κατά των δημοσίων πανεπιστημίων (παραλυτική υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση, προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, μισθολογική εξαθλίωση και άλλων ων ουκ έστιν αριθμός). Εκεί το 40% επί 60% συμμετοχή στις εθνικές εκλογές δεν παράγει μειοψηφικό αποτέλεσμα; Εκεί πάντα «ευπειθώς» κείμενοι;

Η χαμηλή συμμετοχή στα «κοινά» είναι, δυστυχώς, σύμπτωμα των καιρών, αποτέλεσμα της αδυναμίας να δει κανείς ελπίδα στον ορίζοντα, των διαδοχικών απογοητεύσεων, της κρίσης των θεσμών εκπροσώπησης αλλά και της κυριαρχίας της ιδιώτευσης και του ατομισμού. Το βλέπουμε εξάλλου από τις διαδικασίες του συλλόγου μας, ακόμη κι όταν συζητούνται κρίσιμα προβλήματα που μόνο συλλογικά έχουμε τη δυνατότητα να τα λύσουμε. Όμως, τα μονόχρωμα γυαλιά που αναγνωρίζουν το πρόβλημα της μαζικότητας μόνο στους φοιτητικούς συλλόγους μόνο προκατάληψη και μεροληψία αποδεικνύουν...

Tα Πανεπιστήμια ετοιμάζονται να επαναλειτουργήσουν μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, ενώ συμπληρώνονται δυο χρόνια από την έναρξη αυτής της πρωτόγνωρης περιπέτειας. Δύο χρόνια μέσα στα οποία η κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘ θα έπρεπε να εστιάσουν αφενός στο να προστατέψουν την πανεπιστημιακή κοινότητα από την πανδημία και αφετέρου να διασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή διεξαγωγή της ακαδημαϊκής διδασκαλίας και έρευνας. Επί αυτών, ακολουθούν, με συνέπεια ομολογουμένως, τη «σοφή» γραμμή «ότι είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει…». Επί άλλων, οι κυβερνώντες επέλεξαν να επιδείξουν εξαιρετική ενάργεια: συνεχή «δωράκια» στην ιδιωτική εκπαίδευση με fast track αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων σε «κάθε καρυδιάς» ιδιωτικά κολλέγια και ελάχιστη βάση εισαγωγής ώστε να μεγαλώσει ακόπως η πελατεία, πανεπιστημιακή αστυνομία, επιδεικτικές αστυνομικές επιχειρήσεις «νόμου και τάξης» κλπ. Και βέβαια αναμένεται το νέο πλαίσιο λειτουργίας των ΑΕΙ με επαναφορά – νεκρανάσταση των παντελώς αποτυχημένων συμβουλίων διοίκησης, κλείσιμο σχολών και τμημάτων σε πολλά ιδρύματα, όχι στη βάση μιας οποιασδήποτε ανάλυσης αλλά στη βάση της απόφασης για συρρίκνωση του κόστους της δημόσιας εκπαίδευσης, με κάθε μέσο. Σε αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται και η ανακοίνωση από το ΥΠΑΙΘ 400 «νέων θέσεων» στα ΑΕΙ, παραβιάζοντας για μια ακόμη φορά κατάφορα το Άρθρο 65 του Ν. 4610/2019 αναφορικά με την αναπλήρωση των θέσεων που κενώνονται από συνταξιοδότηση ή άλλη αιτία. Στο ΕΜΠ, χαρακτηριστικά, δόθηκαν μόλις 17 νέες θέσεις, ενώ αυτές που κενώθηκαν μόνο το 2019 ήταν 25 (το Υπουργείο αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο οι θέσεις αυτές να καλύπτουν και το 2020!). Η σχετική ανακοίνωση της Συγκλήτου του ΕΜΠ, κατώτερη της οξύτητας του προβλήματος, δεν αναφέρεται καν στη νομοθετική υποχρέωση της κυβέρνησης προσφέροντάς της απλόχερα το άλλοθι που τόσο επιθυμεί για την αποδέσμευσή της από αυτή. Προσφάτως μάλιστα, μάθαμε ότι στις 17 Ιανουαρίου ξεκινάει η εκπαίδευση 400 ειδικών φρουρών της ΟΠΠΙ. Η κυβέρνηση φαίνεται να προτείνει έναν νέο κανόνα «1:1», πιο κοντά στο όραμά της για την ανώτατη εκπαίδευση: για κάθε μία νέα θέση μέλους ΔΕΠ θα προσλαμβάνεται κι ένας ειδικός φρουρός...

Οι δημοκρατίες δεν κρίνονται από την προστασία και τα δικαιώματα που παρέχουν στους ισχυρούς αλλά από την προστασία και τα δικαιώματα που εξασφαλίζουν για τους αδυνάτους. Η δημοκρατική λειτουργία δεν αποδεικνύεται μόνο στη δύναμη της πλειοψηφίας να συγκροτεί αποφάσεις για το κοινό καλό αλλά και στην υποστήριξη των εκάστοτε μειοψηφιών ως απαραίτητων για τη διαμόρφωση της αυτοκριτικής της κοινωνίας. Χωρίς αυτήν την εγγυημένη προστασία των περιστασιακά λίγων ή των λιγότερο περιστασιακά ανίσχυρων ούτε δημοκρατία ούτε κοινωνική δημιουργικότητα μπορεί να υπάρξει.

Εμείς θεωρούμε το άσυλο χώρο ελευθερίας, χώρο προστασίας των αδυνάτων, χώρο ανοικτό σε όλη την κοινωνία και τα ρεύματα αμφισβήτησης και αυτοκριτικής που πρέπει να τρέφει αν θέλει να λέγεται δημοκρατική. Στο όνομα αυτών που κάποτε, το 1973, κατηγορήθηκαν ως αλήτες και μετά τους αναγνωρίσαμε ως αγωνιστές της δημοκρατίας θα υπερασπιστούμε το Πανεπιστημιακό άσυλο μαζί με τους φοιτητές μας, τους εργαζόμενος στο ΕΜΠ και όλη την κοινωνία ακόμη καi αν οι νόμοι δεν το προστατεύουν.

Η έννοια του ασύλου την προστασία αυτή γεννήθηκε για να εκφράσει και να υλοποιήσει. Σήμερα μια σειρά πόλεις στις ΗΠΑ διαχωρίζουν τη θέση τους από την κυρίαρχη άδικη πολιτική αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ρεύματος: δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξαν το όνομα πόλεις-άσυλα (sanctuary cities). Και σχεδόν μόλις χτες, στην Ελλάδα του αντιδικτατορικού αγώνα, το ΕΜΠ και η Νομική με τις κινητοποιήσεις τους έδωσαν υπόσταση στην ζωογόνο δύναμη του Πανεπιστημιακού ασύλου (παρότι νομικά τότε δεν είχε κατοχυρωθεί) –αυτήν που βάρβαρα και παραδειγματικά θέλησε να συντρίψει η δικτατορία.

Οι σημερινοί κυβερνώντες, όπως και πολλοί άλλοι στο παρελθόν, θέλουν αντίθετα να παρουσιάσουν το άσυλο ως άντρο ανομίας αν όχι ως πηγή κάθε είδους επικίνδυνης παραβατικότητας. Οι προθέσεις τους παρά την ρητορεία που επικαλείται την επιβολή του νόμου και της τάξης είναι σαφείς. Να εξαλείψουν παραδειγματικά και προληπτικά κάθε εστία αντίστασης σε έναν κοινωνικό χώρο που πάντα γεννούσε την αμφισβήτηση και την κοινωνική κριτική. Όχι, τα Πανεπιστήμια δεν είναι ένας ακόμα δημόσιος χώρος...

Με έκπληξη και οργή πληροφορηθήκαμε κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης, δια στόματος του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι το ιστορικό συγκρότημα Πατησίων του ΕΜΠ, το «σπίτι» μας, θα ενοποιηθεί με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο! Αυθαίρετα, προκλητικά, χωρίς καμία συζήτηση με την πολυτεχνειακή κοινότητα επιχειρείται η απαλλοτρίωση της Ιστορίας του ΕΜΠ. Του οράματος του Νικόλαου Στουρνάρη. Της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του ‘73, της κορυφαίας στιγμής του αντιδικτατορικού κινήματος που οδήγησε ουσιαστικά στην επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα μας. Προφανώς, στη λογική της νέας κυβέρνησης η αυτοκέλευστη αλλαγή χρήσης ενός Πανεπιστημίου σε Μουσείο είναι κάτι «φυσιολογικό», αντίστοιχο με τη μεταφορά ενός σωφρονιστικού ιδρύματος και τη μετατροπή της έκτασης σε πάρκο!

Η εξαγγελία αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση τόσο με τη λογική που πρέπει να διέπει το κράτος δικαίου όσο και με το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων. Το σχέδιο φαίνεται να έχει δρομολογηθεί από καιρό, αφού ο Πρωθυπουργός ευχαρίστησε το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» που ανέλαβε το κόστος της σχετικής μελέτης.

Καλούμε τα Συλλογικά Όργανα του Ιδρύματος να λάβουν άμεσα θέση, καθιστώντας σαφές πως κάθε συζήτηση περί «μουσειοποίησης» (να μην πούμε μουμιοποίησης) του συγκροτήματος Πατησίων θα βρει απέναντί της σύσσωμη και ενωμένη όλη την πολυτεχνειακή κοινότητα. Μαζί με τους φοιτητές μας και τους εργαζόμενους του ΕΜΠ θα αποτρέψουμε κάθε τέτοιο σχέδιο.

22.7.2019

Η Ιστορία δεν απαλλοτριώνεται…