Φοιτητές tagged posts

Όσον αφορά στην απάντηση του συναδέλφου Παναγιώτη Τσανάκα, κοσμήτορα της ΣΗΜΜΥ, στην ανακοίνωσή μας με τίτλο “Δάσκαλοι ή «παιδονόμοι»” θα θέλαμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Η απάντηση του συναδέλφου Π.Τ. στηρίζεται στο «αξίωμα» ότι μαθήματα χάνονται μόνο στις αργίες. Έτσι απλά. Να μην έχει ακούσει καν για την ύπαρξη συνδικαλιστικής δράσης στα πανεπιστήμια (φοιτητών, καθηγητών, εργαζομένων) και τις μορφές που αυτή παίρνει δεν είναι πολύ πιθανό, οπότε το πιθανότερο είναι να αποφάσισε να εγκαινιάσει μια νέα στάση. Ας επιστρέψουμε, πάλι, στο γεγονός. Η τρίωρη αποχή που αποφάσισε ο φοιτητικός σύλλογος για τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν γίνεται αποδεκτή από τον κοσμήτορα της ΣΗΜΜΥ και οργανώνει «δημοψήφισμα» με επιλογές: την τιμωρητική επέκταση του εξαμήνου «σε βάρος των επόμενων φάσεων του ακαδημαϊκού ημερολογίου» ή άλλες δύο επιλογές, και οι δύο ανοιχτή κλήση για ματαίωση της απόφασης του συλλόγου (συμμετοχή δια ζώσης ή διαδικτυακά (αχ, αυτοί οι κρυφοί έρωτες) την ώρα των κινητοποιήσεων). Ή οτιδήποτε από τα παραπάνω. Έξω από γεγονός ότι η ίδια η διοργάνωση του «δημοψηφίσματος» από τον κοσμήτορα παραβιάζει κάθε έννοια συνδικαλιστικής ανεξαρτησίας των φοιτητών, δύσκολα μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό να σχολιάσουμε την κραυγαλέα μεροληπτικότητα των επιλογών. Σε επιστημονική δημοσίευση ένα τέτοιο ερωτηματολόγιο θα είχε απορριφθεί αυτοστιγμεί και παραχρήμα – στην ακαδημαϊκή πραγματικότητα αποτελεί πρόκληση.

Ας ξεκινήσουμε από κάποια θέματα αρχής. Ο κοσμήτορας της Σχολής, κάθε κοσμήτορας Σχολής, είναι εκτελεστικό όργανο της Γενικής Συνέλευσής της. Η ενέργεια αυτή συζητήθηκε στη Γ.Σ...

Στην 15η επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, μια δολοφονία που συντάραξε την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τη νέα γενιά, δείχνοντας μέχρι που μπορεί να φτάσει ο φανατισμός και η υπεροψία της εξουσίας, οι φοιτητές συμμετείχαν στις εκδηλώσεις μνήμης μέσω των διαδικασιών των συλλόγων τους.

Κοσμήτορας Σχολής θεώρησε τη διαδικασία του συλλόγου μη αντιπροσωπευτική και έστειλε email στους φοιτητές της Σχολής, ζητώντας ουσιαστικά να αμφισβητήσουν την απόφαση του συλλόγου εκφράζοντας την επιθυμία τους να κάνουν μάθημα στην ώρα των προγραμματισμένων εκδηλώσεων μνήμης! Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Το απαράδεκτο της ευθείας παρέμβασης στη λειτουργία του φοιτητικού συλλόγου; Την προσβολή στη σημασία της επετείου και την επιλογή της «λάθους πλευράς της ιστορίας» σε ένα γεγονός που σόκαρε την ελληνική κοινωνία; Και τι άραγε εκφράζει ο αριθμός των απαντήσεων; Τις πραγματικές απόψεις των φοιτητών ή την εκβιασμένη συμμόρφωσή τους σε μια κίνηση της διοίκησης υπό την έμμεση απειλή καταγραφής ονομάτων και συμπεριφορών;

Υποτίθεται ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη βάση του «θάρρους», που τελευταία προβάρεται πολύ από τις διοικήσεις του ΕΜΠ, ενάντια στις «μειοψηφίες». Πάντα, ώ του θαύματος, τις φοιτητικές. Γιατί δεν είδαμε να κάνουν το ίδιο απέναντι στις πλείστες απαξιωτικές αποφάσεις της κυβέρνησης κατά των δημοσίων πανεπιστημίων (παραλυτική υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση, προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, μισθολογική εξαθλίωση και άλλων ων ουκ έστιν αριθμός). Εκεί το 40% επί 60% συμμετοχή στις εθνικές εκλογές δεν παράγει μειοψηφικό αποτέλεσμα; Εκεί πάντα «ευπειθώς» κείμενοι;

Η χαμηλή συμμετοχή στα «κοινά» είναι, δυστυχώς, σύμπτωμα των καιρών, αποτέλεσμα της αδυναμίας να δει κανείς ελπίδα στον ορίζοντα, των διαδοχικών απογοητεύσεων, της κρίσης των θεσμών εκπροσώπησης αλλά και της κυριαρχίας της ιδιώτευσης και του ατομισμού. Το βλέπουμε εξάλλου από τις διαδικασίες του συλλόγου μας, ακόμη κι όταν συζητούνται κρίσιμα προβλήματα που μόνο συλλογικά έχουμε τη δυνατότητα να τα λύσουμε. Όμως, τα μονόχρωμα γυαλιά που αναγνωρίζουν το πρόβλημα της μαζικότητας μόνο στους φοιτητικούς συλλόγους μόνο προκατάληψη και μεροληψία αποδεικνύουν...

Ποιος γονιός δε δάκρυσε ακούγοντας το «πάρε με όταν φτάσεις» από το στόμα των νέων που διαμαρτύρονται για τη φριχτή τραγωδία των Τεμπών; Ποιος εργαζόμενος δεν ανατρίχιασε βλέποντας πόσο κυνικά το κέρδος των λίγων θυσιάζει την ασφάλεια και τη ζωή τελικά των πολλών; Και ποιος πανεπιστημιακός δεν ένιωσε πόσο η καταστροφή και η εκποίηση των δημόσιων αγαθών (και η παιδεία είναι ένα από αυτά) γι’ άλλη μια φορά αποδεικνύεται καταστροφή της κοινωνίας της ίδιας;
Με σεβασμό και εκτίμηση στεκόμαστε μπροστά στους αγώνες της νεολαίας των φοιτητών και των φοιτητριών μας. Με οργή ενώνουμε τη φωνή μας και τον αγώνα μας με όλους αυτούς που αξιώνουν δικαιοσύνη και καταλογισμό των ευθυνών σε εκείνους που απαξιώνουν τον κοινό πλούτο και καταπατούν θεμελιώδη δικαιώματα.
Είναι δυνατόν σε μια τέτοια στιγμή κάποιοι να επιχειρούν να ακυρώσουν τις κινητοποιήσεις του φοιτητικού κόσμου στο όνομα της διατήρησης της εκπαιδευτικής κανονικότητας; Είναι δυνατόν να εισηγούνται τη διεξαγωγή διαδικτυακών μαθημάτων για να παρακάμψουν τις αποφάσεις αγώνα των φοιτητικών συλλόγων για την τραγωδία των Τεμπών τη στιγμή που η κοινωνία οργισμένη και σοκαρισμένη ζητά δικαιοσύνη;
Ως Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι, με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης μας, δηλώνουμε στο πλευρό των φοιτητών μας. Και τους διαβεβαιώνουμε ότι όποιες και να υπάρξουν εκπαιδευτικές απώλειες (ήσσονος σημασίας θέμα βέβαια μπροστά στη φρίκη των ημερών) θα τις φροντίσουμε. Με αλληλεγγύη και πείσμα η ελπίδα θα νικήσει.

Στιγμές Ευθύνης_14-3-2023