Μηνιαία Αρχεία Φεβρουάριος 2017

Βάδιζε πλάι μου….

Δυο χρόνια πέρασαν από τις τελευταίες εκλογές του Συλλόγου ΔΕΠ ΕΜΠ και της ΠΟΣΔΕΠ. Το ΕΜΠ μόλις είχε βγει νικηφόρα (αλλά ματωμένο) από τη σκληρή μάχη για την απόκρουση των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων των μισών υπαλλήλων του. Σε αυτή τη  σκληρή μάχη επιβίωσης συγκροτήθηκε το μέτωπο των δυνάμεων που υπερασπίστηκε το «κοινό μας σπίτι», μακριά από παλιούς διαχωρισμούς (αν και οι «Λακεδαιμόνιοι» δεν έλειψαν, δυστυχώς…). Την ίδια περίοδο, μια πολιτική αλλαγή που αμφισβητούσε τον μονόδρομο της αέναης λιτότητας  που τα μνημόνια εμμονικά επιβάλλουν, έσπερνε ένα αέρα αισιοδοξίας στην ελληνική κοινωνία.

Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μην σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου

Και σήμερα; Σήμερα που δυνάμεις που επαγγέλονταν μια άλλη πορεία για τον τόπο βρίσκονται στο τιμόνι της εφαρμογής των ίδιων συνταγών; Υπάρχει ελπίδα για τον τόπο; Είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε από αυτό, γιατί η συζήτηση για τις προοπτικές του ελληνικού πανεπιστημίου έχει ως οριακή συνθήκη την πορεία της ελληνικής κοινωνίας.

Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ μοιράζονται διαφορετικές εκτιμήσεις και απόψεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ και τι πρέπει να γίνει από εδώ και μπρος, όπως κάθε ζωντανός χώρος σκέψης και δράσης, αλλά συμφωνούμε σε δυο βασικές διαπιστώσεις, καθοριστικής σημασίας.

Πρώτον, ο δρόμος που μας προτείνουν, όχι μόνο δε συνιστά διέξοδο, αλλά απεναντίας είναι δρόμος ολοκληρωτικής καταστροφής των παραγωγικών και πνευματικών δυνάμεων της χώρας. Ας ακούσουμε τους ίδιους τους «σωτήρες». Ο Τόμσεν δηλώνει ότι η χώρα θα επιστρέψει σε προ κρίσης επίπεδα ανεργίας μετά από 20 χρόνια (!). Το ΔΝΤ δηλώνει ότι το δημόσιο χρέος θα βρίσκεται το 2060 στο 270% του ΑΕΠ και ότι ούτε πλεονάσματα του 3,5% για 10 χρόνια δεν επαρκούν για την εξυπηρέτηση του χρέους. Αυτό που εξυφαίνεται συστηματικά για τον τόπο είναι η εφιαλτική προοπτική μιας μόνιμης κατάστασης παρακμής και επιτροπείας...

Περισσοτερα...