Μηνιαία Αρχεία Ιούλιος 2019

Οι δημοκρατίες δεν κρίνονται από την προστασία και τα δικαιώματα που παρέχουν στους ισχυρούς αλλά από την προστασία και τα δικαιώματα που εξασφαλίζουν για τους αδυνάτους. Η δημοκρατική λειτουργία δεν αποδεικνύεται μόνο στη δύναμη της πλειοψηφίας να συγκροτεί αποφάσεις για το κοινό καλό αλλά και στην υποστήριξη των εκάστοτε μειοψηφιών ως απαραίτητων για τη διαμόρφωση της αυτοκριτικής της κοινωνίας. Χωρίς αυτήν την εγγυημένη προστασία των περιστασιακά λίγων ή των λιγότερο περιστασιακά ανίσχυρων ούτε δημοκρατία ούτε κοινωνική δημιουργικότητα μπορεί να υπάρξει.

Εμείς θεωρούμε το άσυλο χώρο ελευθερίας, χώρο προστασίας των αδυνάτων, χώρο ανοικτό σε όλη την κοινωνία και τα ρεύματα αμφισβήτησης και αυτοκριτικής που πρέπει να τρέφει αν θέλει να λέγεται δημοκρατική. Στο όνομα αυτών που κάποτε, το 1973, κατηγορήθηκαν ως αλήτες και μετά τους αναγνωρίσαμε ως αγωνιστές της δημοκρατίας θα υπερασπιστούμε το Πανεπιστημιακό άσυλο μαζί με τους φοιτητές μας, τους εργαζόμενος στο ΕΜΠ και όλη την κοινωνία ακόμη καi αν οι νόμοι δεν το προστατεύουν.

Η έννοια του ασύλου την προστασία αυτή γεννήθηκε για να εκφράσει και να υλοποιήσει. Σήμερα μια σειρά πόλεις στις ΗΠΑ διαχωρίζουν τη θέση τους από την κυρίαρχη άδικη πολιτική αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ρεύματος: δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξαν το όνομα πόλεις-άσυλα (sanctuary cities). Και σχεδόν μόλις χτες, στην Ελλάδα του αντιδικτατορικού αγώνα, το ΕΜΠ και η Νομική με τις κινητοποιήσεις τους έδωσαν υπόσταση στην ζωογόνο δύναμη του Πανεπιστημιακού ασύλου (παρότι νομικά τότε δεν είχε κατοχυρωθεί) –αυτήν που βάρβαρα και παραδειγματικά θέλησε να συντρίψει η δικτατορία.

Οι σημερινοί κυβερνώντες, όπως και πολλοί άλλοι στο παρελθόν, θέλουν αντίθετα να παρουσιάσουν το άσυλο ως άντρο ανομίας αν όχι ως πηγή κάθε είδους επικίνδυνης παραβατικότητας. Οι προθέσεις τους παρά την ρητορεία που επικαλείται την επιβολή του νόμου και της τάξης είναι σαφείς. Να εξαλείψουν παραδειγματικά και προληπτικά κάθε εστία αντίστασης σε έναν κοινωνικό χώρο που πάντα γεννούσε την αμφισβήτηση και την κοινωνική κριτική. Όχι, τα Πανεπιστήμια δεν είναι ένας ακόμα δημόσιος χώρος...

Με έκπληξη και οργή πληροφορηθήκαμε κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης, δια στόματος του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι το ιστορικό συγκρότημα Πατησίων του ΕΜΠ, το «σπίτι» μας, θα ενοποιηθεί με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο! Αυθαίρετα, προκλητικά, χωρίς καμία συζήτηση με την πολυτεχνειακή κοινότητα επιχειρείται η απαλλοτρίωση της Ιστορίας του ΕΜΠ. Του οράματος του Νικόλαου Στουρνάρη. Της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του ‘73, της κορυφαίας στιγμής του αντιδικτατορικού κινήματος που οδήγησε ουσιαστικά στην επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα μας. Προφανώς, στη λογική της νέας κυβέρνησης η αυτοκέλευστη αλλαγή χρήσης ενός Πανεπιστημίου σε Μουσείο είναι κάτι «φυσιολογικό», αντίστοιχο με τη μεταφορά ενός σωφρονιστικού ιδρύματος και τη μετατροπή της έκτασης σε πάρκο!

Η εξαγγελία αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση τόσο με τη λογική που πρέπει να διέπει το κράτος δικαίου όσο και με το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων. Το σχέδιο φαίνεται να έχει δρομολογηθεί από καιρό, αφού ο Πρωθυπουργός ευχαρίστησε το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» που ανέλαβε το κόστος της σχετικής μελέτης.

Καλούμε τα Συλλογικά Όργανα του Ιδρύματος να λάβουν άμεσα θέση, καθιστώντας σαφές πως κάθε συζήτηση περί «μουσειοποίησης» (να μην πούμε μουμιοποίησης) του συγκροτήματος Πατησίων θα βρει απέναντί της σύσσωμη και ενωμένη όλη την πολυτεχνειακή κοινότητα. Μαζί με τους φοιτητές μας και τους εργαζόμενους του ΕΜΠ θα αποτρέψουμε κάθε τέτοιο σχέδιο.

22.7.2019

Η Ιστορία δεν απαλλοτριώνεται…