Μηνιαία Αρχεία Ιανουάριος 2013

Πριν λίγες μέρες διεξήχθησαν στο ΕΜΠ οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου ΔΕΠ και των αντιπροσώπων στο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ.

Το πρώτο θετικό στοιχείο αφορά στη μαζική συμμετοχή των συναδέλφων στην εκλογική διαδικασία. Ακόμη κι αν στη μαζικότητα αυτή συναθροίζονται και δυνάμεις που ανοικτά πια, εδώ και καιρό, «σνομπάρουν» κάθε συνδικαλιστική δράση προτιμώντας το πεδίο των Σ.Ι., το γεγονός μαρτυρά ένα και μόνο πράγμα: Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει το Σύλλογο.  Απεναντίας, η μαζικότητα αυτή αντανακλά τον κομβικό ρόλο που θα διαδραματίσει ο Σύλλογος, το αμέσως προσεχές διάστημα. Ο Σύλλογος πρέπει και μπορεί να αποτελέσει τον πόλο συσπείρωσης των μελών ΔΕΠ, το ‘καταφύγιο’, από το ολιγαρχικό σύστημα διοίκησης που προβλέπεται από το νέο θεσμικό πλαίσιο και από τη βάρβαρη μνημονιακή επίθεση που δεχόμαστε. Οι εκλογές ανανέωσαν, σε ένα βαθμό, το κύρος και το ρόλο του Συλλόγου εντός ΕΜΠ. Βέβαια, πολλά είναι ακόμη αυτά που πρέπει να γίνουν, ώστε ο Σύλλογος να τινάξει από πάνω του τη σκουριά της αδράνειας και να γίνει το ευρύχωρο σπίτι όλων των μελών ΔΕΠ, σε έναν αγώνα που θα αποκτά όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά «ή ταν ή επί τας».

Οι παρατάξεις που εξέφρασαν, όλο το προηγούμενο διάστημα, την ανοιχτή αντίθεσή τους στους νόμους 4009/11 και 4076/12 αλλά και στην ακολουθούμενη μνημονιακή πολιτική εντός και εκτός πανεπιστημίων, είναι καθαρή πλειοψηφία στο Σύλλογο. Μάλιστα, μετά από εκλογές στις οποίες η αυτοπρόσωπη συμμετοχή υπερέβη τη συμμετοχή στην ηλεκτρονική ψηφοφορία για την ανάδειξη του Συμβουλίου Ιδρύματος του ΕΜΠ. Αυτό, προφανώς, δείχνει ότι οι συνάδελφοι που συμμετείχαν στις εκλογές του Σ.Ι., δεν ήταν και αναγκαστικά θιασώτες του νέου νόμου, όπως επανειλημμένως επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί.

Στον αντίποδα, οι δυνάμεις που στήριξαν έμπρακτα τις αντιλαϊκές πολιτικές των τελευταίων ετών, υιοθετώντας μια σχεδόν «τυφλή» φιλοκυβερνητική στάση, αγνοώντας επιδεικτικά τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων της πολυτεχνειακής κοινότητας απέναντι στο νέο θεσμικό πλαίσιο, βρίσκονται στη μειοψηφία, με μικρότερες ...

Ζούμε σε μια σκληρή εποχή. Δεν είναι μόνο η ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών ζωής. Είναι η ματαίωση των ονείρων που πονάει περισσότερο. Έστω, κι αν για τους περισσότερους από εμάς τα όνειρα αυτά ήταν απλά. Μια ζωή αξιοπρεπής για μας και τα παιδιά μας. Και να κάνουμε τη δουλειά μας. Με κάποιους στοιχειώδεις όρους. Και μετά, όλα ανατράπηκαν. Η ζωή έγινε μια ατέλειωτη ανηφόρα. Το άγχος για την επιβίωση καθημερινό. Η αίσθηση του αδιεξόδου πανταχού παρούσα. Πνιγηρή. Ακόμα και το γραφείο, ο πιο δικός σου χώρος, μοιάζει να στενεύει ασφυκτικά. Ίσως, να είναι και η αίσθηση από τους φοιτητές, που κάποτε έβλεπες στα μάτια τους, μάτια λαμπερά, την αισιοδοξία και τη δύναμη. Την όρεξή τους για δουλειά, για να κερδίσουν τη ζωή τους και να προσφέρουν στην πατρίδα τους. Και τώρα μπαίνουν στο γραφείο, με τα φτερά κομμένα, για να υπογράψεις άπειρες συστατικές επιστολές, μπας και βρουν μια αχτίδα ελπίδας, μακριά από τον τόπο τους…

“You may say I’ m a dreamer, but I’ m not the only one…” John Lennon – Imagine

Είναι η αίσθηση της αδικίας που πονάει περισσότερο. Να έχεις δώσει μια ζωή για τους φοιτητές σου και τη χώρα σου και να παρουσιάζεσαι από τους «αγράμματους» (πλην όμως, περισσά θρασείς) αυλοκόλακες της εξουσίας ως ο κηφήνας, ο παρίας της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, ο δειλός που τρέμει τη σύγκριση και κρύβεται «πίσω από προνόμια». Κι ας είσαι ένας από αυτούς που έβγαλαν τα ελληνικά πανεπιστήμια από τον επαρχιωτισμό (όταν ακόμη και για ένα διδακτορικό έπρεπε κάποιος να ταξιδέψει «εις την εσπερίαν»), τα έκαναν να σταθούν ισότιμα στη διεθνή επιστημονική κοινότητα, έκαναν πολλές φορές την ελληνική κοινωνία να χαμογελάσει με τα επιτεύγματά τους. Τώρα, η διπλή τρόικα επιτάσσει τον διασυρμό των Ελλήνων πανεπιστημιακών και των ελληνικών πανεπιστημίων, για να βρει κοινωνική ανοχή η συντριβή των δικαιωμάτων τους και η ένταξή τους υπό καθεστώς «επιστημονικής επιτήρησης», οποιουδήποτε, «αρκεί να είναι απέξω». Τριάντα χρόνια πίσω, πάλι…

Είναι η αίσθηση...