Ανακοινωση tagged posts

Έγινε και αυτό. Ενώ σε όλη την Ελλάδα καταργήθηκε το μέτρο της προεπιλογής υποψηφίων πρυτάνεων, ένα μεσαιωνικής αντίληψης μέτρο, στο ΕΜΠ το Συμβούλιο Ιδρύματος με «πονηριά» πρόλαβε τις εξελίξεις. Έτσι θα «απολαύσει» ακόμη και την τελευταία σταγόνα εξουσίας του. «Για το καλό μας», βεβαίως.

Για μας το κύριο πρόβλημα δεν είναι μόνο το κραυγαλέα αντιδημοκρατικό μέτρο της προεπιλογής υποψηφίων πρυτάνεων, αλλά όλη η λογική του Νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου, η οποία (ανάμεσα σε πολλά άλλα κακά) ανακηρύσσει σε «σοφούς» κάποιους εξ ημών, δίνοντάς τους παράλογες εξουσίες. Από κει και πέρα, δε θέλει και πολύ να «αρπάξει» κανείς και να το παίζει σοφός επί των υπολοίπων. Ιδιαίτερα, αν αδιαφορεί για κάθε όριο ακαδημαϊκότητας, ακόμη και σοβαρότητας (παρεμπιπτόντως, τα τελευταία «ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ» του Συμβουλίου Ιδρύματος ακούγονται αρκούντως κωμικά).

Όμως, αν το Συμβούλιο Ιδρύματος θέλει με κάθε τρόπο να επιβεβαιώσει την εξουσία του, παίζοντας το ρόλο του παιδονόμου, είναι στα δικά μας χέρια να την προστατέψουμε, αρνούμενοι να δεχθούμε την προσβλητική αυτή διαδικασία.

Για μας είναι, επίσης, εξαιρετικά αρνητικό το γεγονός του αποκλεισμού από τη διαδικασία των άλλων μερών της πολυτεχνειακής κοινότητας, των φοιτητών και εργαζομένων, για λόγους αρχής. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες, που το Πολυτεχνείο είναι μια πυριτιδαποθήκη οξύτατων προβλημάτων, η συζήτηση και η συνεννόηση όλων των μερών είναι ο μόνος δρόμος για την επιβίωση. Όσοι φανατικά κηρύσσουν το «Νόμος και Τάξις» (επί των υπολοίπων, πάντα), ιδιοτελώς, κατά τη γνώμη μας, για να ενισχύσουν τις δικές τους θέσεις, αγνοούν το τεράστιο φορτίο αδιεξόδων και απελπισίας που γεννά η κρίση σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, και ειδικά στη νεολαία. Μια στάση επιδεικτικής αγνόησης των φοιτητών και των εργαζομένων θα γεννήσει, και δικαιολογημένα, θύελλες.

Απαιτούμε:

• Κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος- Κατάργηση του Νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου

Το Συμβούλιο Ιδρύματος του ΕΜΠ, «νεκραναστήθηκε» για να κάνει τη μοναδική δουλειά που έκανε στο ΕΜΠ τα προηγούμενα χρόνια: τον αποκλεισμό υποψηφίων και τη χειραγώγηση όποιου υπολείμματος δημοκρατίας άφηνε ο Νόμος Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου. Η Ανακοίνωση του Συμβουλίου, για μια ακόμη φορά υπερφίαλη και αυθαίρετη, θύμισε τις σκοτεινότερες μέρες των τελευταίων χρόνων, όταν το Πολυτεχνείο έμπαινε στο «γύψο».

Και καλά αυτοί αποδεικνύονται προκλητικά αμετανόητοι, η Κυβέρνηση, η οποία έχει εξαγγείλει επανειλημμένα την κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος και την αλλαγή του Νόμου τι κάνει; Γιατί καθυστερεί;

Ας μην βαυκαλίζονται από τις απίθανες κυβερνητικές παλινωδίες σε σχέση με τον Νόμο. Ο Νόμος είναι το άλλο πρόσωπο της μνημονιακής πολιτικής στα πανεπιστήμια, δηλαδή της οικονομικής κατάρρευσης, της μαζικής μετανάστευσης των αποφοίτων, της ξενοδουλείας των ελληνικών πανεπιστημίων.

Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να επιστρέψει.

Απαιτούμε:

• Να ψηφισθεί άμεσα ο κατατεθειμένος Νόμος για την Παιδεία, που καταργεί τα αντιδημοκρατικά πραξικοπήματα.
• Να διενεργηθούν ελεύθερες πρυτανικές εκλογές στο ΕΜΠ που να εκφράζουν το σύνολο της πολυτεχνειακής κοινότητας.

Αμετανόητοι…

Στα τέλη Αυγούστου 2013, η νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινούσε δραματικά με την ανακοίνωση του σχεδίου διαθεσιμότητας-απόλυσης αρχικά 1700 εργαζομένων στα Πανεπιστήμια, από αυτούς περισσότεροι από 450 στο ΕΜΠ, ποσοστό άνω του 50% του δυναμικού του. Από την πρώτη στιγμή, ως ΠΔ ΕΜΠ δηλώσαμε ότι είμαστε απερίφραστα στο πλευρό των εργαζόμενων και καλέσαμε όλο το ΕΜΠ, να σταθεί ενωμένο και αποφασισμένο και να δώσει ένα σκληρό αγώνα, με όποια μέσα απαιτούνται, μέχρι την τελική νίκη.

Είκοσι και πλέον μήνες μετά, λοιπόν, έχουμε κάθε δικαίωμα να χαιρόμαστε με τη χαρά όλων των εργαζομένων, όλων των Πανεπιστημίων. Για πρώτη φορά μπορούμε να λέμε ότι ένας αγώνας μακρύς και δύσκολος οδήγησε σε μια πραγματική και καθαρή νίκη.

Ήταν περισσότερο από προφανές ότι ο αγώνας των εργαζόμενων του ΕΜΠ και των άλλων Ιδρυμάτων ήταν και δικό μας καθήκον, όχι μόνο ως έκφραση αλληλεγγύης στους ανθρώπους εκείνους που αντιμετώπιζαν άμεσα το φάσμα της απόλυσης, αλλά επειδή μετά τη διαθεσιμότητα το ΕΜΠ δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Επιπλέον, πολύ σύντομα θα ερχόταν και η σειρά των μελών ΔΕΠ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, τότε υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων είχαν αποκαλύψει στη Σύνοδο των Πρυτάνεων, πως υπήρξαν σκέψεις για ένταξη και μελών ΔΕΠ στη διαθεσιμότητα, αλλά τελικά αποφασίστηκε να αφεθούν για αργότερα, κάνοντας λόγο για ποσοστά γενικής μείωσης της τάξης του 40% του υπηρετούντος προσωπικού μέχρι το 2015.

Στο ΕΜΠ, στο ΕΚΠΑ και στα άλλα πανεπιστήμια, συγκροτήθηκε ένα μέτωπο από τους εργαζόμενους που αποδείχθηκε πολύ σκληρό για να ηττηθεί, παρά το γεγονός ότι ο αντίπαλος εμφάνισε το πιο σκληρό του πρόσωπο: ψήφιση κατά παραγγελία νόμου που καθιστούσε ιδιώνυμο αδίκημα την μη απογραφή κι έθετε τον υπάλληλο που εξασκούσε το δικαίωμά του στην απεργία σε αυτοδίκαιη αργία και στη συνέχεια στην απόλυση – ένα μεσαιωνικής σκληρότητας μέτρο -, συνεχείς και ανοιχτές απειλές για επέμβαση εισαγγελέων και αστυνομίας, κ.λπ. Δίπλα στους εργαζόμενους στάθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της πολυτεχνειακής κοινότητας. Οι φοιτητές, οι οποίοι με μαζικές συνελεύσεις και συνεχείς κινητοποιήσεις, απέτρεψαν σε κρίσιμες στιγμές το σχέδιο της Κυβέρνησης να τους χρησιμοποιήσει ως πολιορκητικό κριό ενάντια στην απεργία, αρχικά με τον εκβιασμό της μη εγγραφής πρωτοετών και στη συνέχεια με την απειλή της απώλειας του εξαμήνου...

“A dream you dream alone is only a dream. A dream you dream together is reality.”
John Lennon

Τα δυο χρόνια που μεσολάβησαν από τις τελευταίες εκλογές του Συλλόγου ήταν χρόνια μαύρα, δύσκολα, ασφυκτικά. Οξύνθηκε στον υπέρτατο βαθμό η επίθεση ενάντια στο δημόσιο πανεπιστήμιο με στόχο την πλήρη απαξίωσή του, την ταπείνωσή του. Η επίθεση αυτή στόχευσε κατ’ ευθείαν στην καρδιά, στα μεγάλα και ιστορικά ιδρύματα, και ανάμεσα σε αυτά και στο ΕΜΠ. Ο πόλεμος που στόχευε σε μια ιστορική ήττα της δημόσιας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος της χωρίς προσχήματα παράδοσής της στους ιδιώτες, προφανώς θα κρινόταν στα «βαριά χαρτιά της».

Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτόν τον αγώνα. Όχι μόνοι μας. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας με πολλούς άλλους συναδέλφους, ανταλλάξαμε ουσιαστικά και όχι προσχηματικά γνώμες για το σχέδιο που έπρεπε να ακολουθήσουμε, το επανεκτιμούσαμε κάθε φορά σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που προέκυπταν.

Γι’ αυτό εφαρμόστηκε μια πολιτική κυριολεκτικά πλήρους αποδόμησης και εξόντωσης με:

• Τη μαζική εκπτώχευση των μελών ΔΕΠ, που υπέστησαν εξοντωτικές μειώσεις στους μισθούς τους, της τάξης του 40-50%, οδηγώντας πολλούς από μας στα όρια της αξιοπρεπούς επιβίωσης. Το ότι τρέχαμε όλοι μας να πάρουμε πίσω λίγα ευρώ μετά την απόφαση του ΣτΕ για το επίδομα βιβλιοθήκης, παλεύοντας με τις εφορίες χριστουγεννιάτικα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που έχουμε οδηγηθεί…
• Με την πλήρη εξάρθρωση του διοικητικού μηχανισμού του ΕΜΠ, μέσω των διαθεσιμοτήτων- απολύσεων του 40% του έμψυχου δυναμικού του.
• Με τη μείωση κατά 70% του προϋπολογισμού του, οδηγώντας το ΕΜΠ σε πλήρη αρρυθμία και παράλυση.

Επειδή ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο μπορεί να διοικηθεί μόνο με ολιγαρχικό και αυταρχικό τρόπο, άρχισε με συστηματικό σχέδιο η δημοκρατία στα πανεπιστήμια να στραγγίζεται από την καθημερινή λειτουργία και το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ να μετατρέπεται σε νεκρό γράμμα...

Σαν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι του ΕΜΠ νιώθουμε την ανάγκη να απευθυνθούμε στους συναδέλφους μας, τους φοιτητές μας και όσους νοιάζονται για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο σε μια κρίσιμη στιγμή.

Ανησυχούμε βαθιά όταν ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος απευθύνεται τόσο απαξιωτικά στους φοιτητές του, ακόμα και εάν η δική τους κριτική είναι έντονη: τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας που αγωνίζονται για ένα δημοκρατικό και ελεύθερο από πολιτικές και οικονομικές κηδεμονίες πανεπιστήμιο τους σεβόμαστε, ακόμη και αν δεν συμφωνούμε πάντα με τις επιλογές του αγώνα τους.

Βλέπουμε με αγωνία όσα γίνονται στο ΕΚΠΑ και πολύ περισσότερο όσες σχετικές γνώμες και ειδήσεις διακινούνται στα κανάλια και τον τύπο. Μας εξέπληξε η συμπεριφορά του κ. Φορτσάκη πρύτανη του ΕΚΠΑ που με εξαιρετικά επιθετικό τρόπο επιχειρεί να εμφανιστεί ως εγγυητής της τάξης αλλά και της πολιτειακής ομαλότητας. Ποιας τάξης άραγε; Αυτής που απαγορεύει με τα ΜΑΤ την είσοδο σε φοιτητές και συναδέλφους στις συνεδριάσεις των οργάνων του ΕΚΠΑ; Οργάνων που υποτίθεται ότι πρέπει να αναζητούν συναινετικές λύσεις στην κατεύθυνση της υπεράσπισης του Δημόσιου Πανεπιστήμιου σε μια περίοδο που βάλλεται ευθέως από πολιτικές απαξίωσης του; Και ποιάς πολιτειακής ομαλότητας άραγε; Αυτής που εμφανίζει την είσοδο στο ΕΚΠΑ βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου ως πολιτειακή εκτροπή;

Ανησυχούμε βαθιά όταν ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος απευθύνεται τόσο απαξιωτικά στους φοιτητές του, ακόμα και εάν η δική τους κριτική είναι έντονη: τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας που αγωνίζονται για ένα δημοκρατικό και ελεύθερο από πολιτικές και οικονομικές κηδεμονίες πανεπιστήμιο τους σεβόμαστε, ακόμη και αν δεν συμφωνούμε πάντα με τις επιλογές του αγώνα τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι γι’ αυτούς πασχίζουμε καθημερινά και για τη δική τους εκπαίδευση αγωνιζόμαστε απέναντι σε όσους τους στερούν το μέλλον και τους καταστρέφουν τη ζωή.

Αναρωτιόμαστε για τις προτεραιότητες, τα σχέδια κ...