Ανακοινωση tagged posts

Να δοθεί ένα τέλος στον εμπαιγμό!

Την τριετία 2010 – 2012 οι περικοπές των μισθών των μελών ΔΕΠ άγγιξαν το 40%. Η απόφαση 4741/2014 του ΣτΕ αλλά και η μεταγενέστερη απόφαση του Συμβουλίου Συμμόρφωσης του ΣτΕ (1/2017), έχουν κρίνει αντισυνταγματικές τις μειώσεις στις αποδοχές των μελών ΔΕΠ που έγιναν τον Αύγουστο του 2012. Κι ενώ σε άλλες κατηγορίες ειδικών μισθολογίων υπήρξε πλήρης ή μερική αποκατάσταση, η Κυβέρνηση, το Μάιο του 2017 με το συμπληρωματικό Μνημόνιο (Ν.4452/2017),  νομοθέτησε νέο ειδικό μισθολόγιο για τα μέλη ΔΕΠ το οποίο επέφερε περαιτέρω μειώσεις στις καθαρές αποδοχές έως και 5,5% και μάλιστα αναδρομικά από 1/1/2017! Παρά τις δεσμεύσεις του Υπουργού Οικονομικών για επανεξέταση από την Κυβέρνηση του μισθολογίου των μελών ΔΕΠ ο εμπαιγμός συνεχίζεται. Ο Υπουργός Οικονομικών δεν έχει προχωρήσει καν στη συγκρότηση του τεχνικού κλιμακίου που ο ίδιος πρότεινε στη συνάντηση με την ΕΓ της ΠΟΣΔΕΠ για την επεξεργασία των θεμάτων του ειδικού μισθολογίου και τηρεί σιγήν ιχθύος για το αν είναι διατεθειμένος να διαθέσει κονδύλια για το ειδικό μισθολόγιο των μελών ΔΕΠ.

Την ίδια στιγμή, ο Υπουργός Οικονομικών σε αγαστή συνεργασία με τον Υπουργό Παιδείας φρόντισαν, εν μέσω θερινής ραστώνης, να περάσουν (επιτέλους μετά από τρεις προσπάθειες!) τη χαριστική διάταξη για τους πανεπιστημιακούς που ασκούσαν ελευθέριο επάγγελμα και δεν απέδιδαν τη σχετική παρακράτηση στους ΕΛΚΕ των Ιδρυμάτων τους (άρθρο 35 του Ν. 4559/2018). Η ρύθμιση αυτή είναι πελατειακή, κυνική και αήθης. Προσβάλει δε διπλά τους μισθοσυντήρητους συναδέλφους που βλέπουν νέες περικοπές αντί αποκατάστασης των μισθών τουλάχιστον στα επίπεδα του 2012, καθώς η ρύθμιση συνοδεύεται με τη φαεινή ιδέα να διατεθούν τα έσοδα που θα εισπράξουν οι ΕΛΚΕ από τις παλιές οφειλές αποκλειστικά για τη χρηματοδότηση έργων όσων ασκούσαν επιχειρηματική δραστηριότητα αλλά απέδιδαν τη σχετική παρακράτηση και όχι για άλλες δραστηριότητες των ΕΛΚΕ προς όφελος των Α.Ε.Ι. (υποτροφίες Υ.Δ., αναπτυξιακά προγράμματα Σχολών, κ.λπ...

Περισσοτερα...

Η θέση των ΠΔ ΕΜΠ για το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ

Μετά από δύο και πλέον χρόνια αναμονής και τρομακτικές παλινωδίες, κατατέθηκε το πρώτο σχετικά ολοκληρωμένο σχέδιο νόμου της κυβέρνησης για την Ανώτατη Εκπαίδευση, το οποίο μοιάζει με νόμο-πλαίσιο, χωρίς να είναι, με αποτέλεσμα να ανοίγει μια σειρά ζητημάτων που περισσότερο περιπλέκονται παρά επιλύονται. Ανεξάρτητα όμως των «τεχνικών» ζητημάτων, εύλογα θα ανέμενε κάποιος ότι  ένα σχέδιο νόμου που κατατίθεται από μια κυβέρνηση με κορμό ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, θα αντανακλούσε τις διατυπωμένες θέσεις και διεκδικήσεις του αγωνιζόμενου Πανεπιστημιακού κινήματος. Εις μάτην όμως…

Κατ’ αρχάς, το σχέδιο νόμου αποδέχεται και υιοθετεί ανεπιφύλακτα το μοντέλο των τριών κύκλων σπουδών της Μπολόνια, όχι απλά ως προς το «τυπικό» σκέλος της διάρθρωσης των σπουδών (που μόνο τέτοιο δεν είναι) αλλά, κυρίως, ως προς την ουσιαστική μεταμόρφωση του πανεπιστημίου σε επιχείρηση που παρέχει πολυποίκιλες υπηρεσίες. Το μοντέλο του (καθόλου) νέου πανεπιστημίου περιλαμβάνει έναν πρώτο κύκλο σπουδών άνευ διδάκτρων (αλλά όχι δωρεάν επί της ουσίας), ένα δεύτερο, επί πληρωμή, κύκλο σπουδών («μεταπτυχιακές σπουδές») κι έναν τρίτο (εκπόνηση διδακτορικής διατριβής), πρακτικά μόνο μέσα από χρηματοδοτούμενη έρευνα. Το νέο πανεπιστήμιο που θα συντηρείται όλο και περισσότερο από την πώληση υπηρεσιών χρειάζεται και νέα πεδία «δράσης»: Κέντρα Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης που θα παρέχουν προγράμματα επί πληρωμή, δημιουργία παραρτημάτων (επιχείρηση franchise δηλαδή…) σε άλλες χώρες, κλπ.

Ως προς το μοντέλο διοίκησης, το πάγιο αίτημα του προοδευτικού πανεπιστημιακού κινήματος για συμμετοχική δημοκρατία μετασχηματίστηκε σε … προσχηματική δημοκρατία. Ας το δούμε πιο συγκεκριμένα: στις εκλογές των μονοπρόσωπων Οργάνων υπάρχει πλήρης απουσία της φοιτητικής συμμετοχής και μια σαφώς υποτιμητική συμμετοχή (10%) όλου του λοιπού επιστημονικού, εργαστηριακού και διοικητικού προσωπικού. Τα συλλογικά όργανα διοίκησης συντίθενται στη συντριπτική τους πλειοψηφία από τα μονοπρόσωπα, με ουσιαστικά άνευ πρακτικής βαρύτητας συμμετοχή φοιτητών και λοιπού προσωπικού. Έτσι, λοιπόν, το ν/σ, με χρήση των κατάλληλων «φύλλων συκής», εμπεδώνει αυτό που ο N. 4009/2011 είχε εισάγει, δηλαδή ένα σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν καθηγητοκεντρικό σύστημα διοίκησης...

Περισσοτερα...

«Για το καλό μας…»

Έγινε και αυτό. Ενώ σε όλη την Ελλάδα καταργήθηκε το μέτρο της προεπιλογής υποψηφίων πρυτάνεων, ένα μεσαιωνικής αντίληψης μέτρο, στο ΕΜΠ το Συμβούλιο Ιδρύματος με «πονηριά» πρόλαβε τις εξελίξεις. Έτσι θα «απολαύσει» ακόμη και την τελευταία σταγόνα εξουσίας του. «Για το καλό μας», βεβαίως.

Για μας το κύριο πρόβλημα δεν είναι μόνο το κραυγαλέα αντιδημοκρατικό μέτρο της προεπιλογής υποψηφίων πρυτάνεων, αλλά όλη η λογική του Νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου, η οποία (ανάμεσα σε πολλά άλλα κακά) ανακηρύσσει σε «σοφούς» κάποιους εξ ημών, δίνοντάς τους παράλογες εξουσίες. Από κει και πέρα, δε θέλει και πολύ να «αρπάξει» κανείς και να το παίζει σοφός επί των υπολοίπων. Ιδιαίτερα, αν αδιαφορεί για κάθε όριο ακαδημαϊκότητας, ακόμη και σοβαρότητας (παρεμπιπτόντως, τα τελευταία «ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ» του Συμβουλίου Ιδρύματος ακούγονται αρκούντως κωμικά).

Όμως, αν το Συμβούλιο Ιδρύματος θέλει με κάθε τρόπο να επιβεβαιώσει την εξουσία του, παίζοντας το ρόλο του παιδονόμου, είναι στα δικά μας χέρια να την προστατέψουμε, αρνούμενοι να δεχθούμε την προσβλητική αυτή διαδικασία.

Για μας είναι, επίσης, εξαιρετικά αρνητικό το γεγονός του αποκλεισμού από τη διαδικασία των άλλων μερών της πολυτεχνειακής κοινότητας, των φοιτητών και εργαζομένων, για λόγους αρχής. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες, που το Πολυτεχνείο είναι μια πυριτιδαποθήκη οξύτατων προβλημάτων, η συζήτηση και η συνεννόηση όλων των μερών είναι ο μόνος δρόμος για την επιβίωση. Όσοι φανατικά κηρύσσουν το «Νόμος και Τάξις» (επί των υπολοίπων, πάντα), ιδιοτελώς, κατά τη γνώμη μας, για να ενισχύσουν τις δικές τους θέσεις, αγνοούν το τεράστιο φορτίο αδιεξόδων και απελπισίας που γεννά η κρίση σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, και ειδικά στη νεολαία. Μια στάση επιδεικτικής αγνόησης των φοιτητών και των εργαζομένων θα γεννήσει, και δικαιολογημένα, θύελλες.

Απαιτούμε:

  • Κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος- Κατάργηση του Νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου
Περισσοτερα...

Αμετανόητοι…

Το Συμβούλιο Ιδρύματος του ΕΜΠ, «νεκραναστήθηκε» για να κάνει τη μοναδική δουλειά που έκανε στο ΕΜΠ τα προηγούμενα χρόνια: τον αποκλεισμό υποψηφίων και τη χειραγώγηση όποιου υπολείμματος δημοκρατίας άφηνε ο Νόμος Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου. Η Ανακοίνωση του Συμβουλίου, για μια ακόμη φορά υπερφίαλη και αυθαίρετη, θύμισε τις σκοτεινότερες μέρες των τελευταίων χρόνων, όταν το Πολυτεχνείο έμπαινε στο «γύψο».

Και καλά αυτοί αποδεικνύονται προκλητικά αμετανόητοι, η Κυβέρνηση, η οποία έχει εξαγγείλει επανειλημμένα την κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος και την αλλαγή του Νόμου τι κάνει; Γιατί καθυστερεί;

Ας μην βαυκαλίζονται από τις απίθανες κυβερνητικές παλινωδίες σε σχέση με τον Νόμο. Ο Νόμος είναι το άλλο πρόσωπο της μνημονιακής πολιτικής στα πανεπιστήμια, δηλαδή της οικονομικής κατάρρευσης, της μαζικής μετανάστευσης των αποφοίτων, της ξενοδουλείας των ελληνικών πανεπιστημίων.

Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να επιστρέψει.

Απαιτούμε:

  • Να ψηφισθεί άμεσα ο κατατεθειμένος Νόμος για την Παιδεία, που καταργεί τα αντιδημοκρατικά πραξικοπήματα.
  • Να διενεργηθούν ελεύθερες πρυτανικές εκλογές στο ΕΜΠ που να εκφράζουν το σύνολο της πολυτεχνειακής κοινότητας.

Αμετανόητοι…

Περισσοτερα...

Μια μεγάλη νίκη για τους εργαζόμενους! Μια μεγάλη νίκη για το ΕΜΠ!

Στα τέλη Αυγούστου 2013, η νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινούσε δραματικά με την ανακοίνωση του σχεδίου διαθεσιμότητας-απόλυσης αρχικά 1700 εργαζομένων στα Πανεπιστήμια, από αυτούς περισσότεροι από 450 στο ΕΜΠ, ποσοστό άνω του 50% του δυναμικού του. Από την πρώτη στιγμή, ως ΠΔ ΕΜΠ δηλώσαμε ότι είμαστε απερίφραστα στο πλευρό των εργαζόμενων και καλέσαμε όλο το ΕΜΠ, να σταθεί ενωμένο και αποφασισμένο και να δώσει ένα σκληρό αγώνα, με όποια μέσα απαιτούνται, μέχρι την τελική νίκη.

Είκοσι και πλέον μήνες μετά, λοιπόν, έχουμε κάθε δικαίωμα να χαιρόμαστε με τη χαρά όλων των εργαζομένων, όλων των Πανεπιστημίων. Για πρώτη φορά μπορούμε να λέμε ότι ένας αγώνας μακρύς και δύσκολος οδήγησε σε μια πραγματική και καθαρή νίκη.

Ήταν περισσότερο από προφανές ότι ο αγώνας των εργαζόμενων του ΕΜΠ και των άλλων Ιδρυμάτων ήταν και δικό μας καθήκον, όχι μόνο ως έκφραση αλληλεγγύης στους ανθρώπους εκείνους που αντιμετώπιζαν άμεσα το φάσμα της απόλυσης, αλλά επειδή μετά τη διαθεσιμότητα το ΕΜΠ δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Επιπλέον, πολύ σύντομα θα ερχόταν και η σειρά των μελών ΔΕΠ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, τότε υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων είχαν αποκαλύψει στη Σύνοδο των Πρυτάνεων, πως υπήρξαν σκέψεις για ένταξη και μελών ΔΕΠ στη διαθεσιμότητα, αλλά τελικά αποφασίστηκε να αφεθούν για αργότερα, κάνοντας λόγο για ποσοστά γενικής μείωσης της τάξης του 40% του υπηρετούντος προσωπικού μέχρι το 2015.

Στο ΕΜΠ, στο ΕΚΠΑ και στα άλλα πανεπιστήμια, συγκροτήθηκε ένα μέτωπο από τους εργαζόμενους που αποδείχθηκε πολύ σκληρό για να ηττηθεί, παρά το γεγονός ότι ο αντίπαλος εμφάνισε το πιο σκληρό του πρόσωπο: ψήφιση κατά παραγγελία νόμου που καθιστούσε ιδιώνυμο αδίκημα την μη απογραφή κι έθετε τον υπάλληλο που εξασκούσε το δικαίωμά του στην απεργία σε αυτοδίκαιη αργία και στη συνέχεια στην απόλυση – ένα μεσαιωνικής σκληρότητας μέτρο -, συνεχείς και ανοιχτές απειλές για επέμβαση εισαγγελέων και αστυνομίας, κ.λπ. Δίπλα στους εργαζόμενους στάθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της πολυτεχνειακής κοινότητας. Οι φοιτητές, οι οποίοι με μαζικές συνελεύσεις και συνεχείς κινητοποιήσεις, απέτρεψαν σε κρίσιμες στιγμές το σχέδιο της Κυβέρνησης να τους χρησιμοποιήσει ως πολιορκητικό κριό ενάντια στην απεργία, αρχικά με τον εκβιασμό της μη εγγραφής πρωτοετών και στη συνέχεια με την απειλή της απώλειας του εξαμήνου...

Περισσοτερα...