Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία: ένα σύνθημα που επιμένει να γεννά ελπίδες κι αγώνες

Πολλοί βιάζονται να κηρύξουν επίσημα το τέλος του εορτασμού της εξέγερσης της 17ης Νοέμβρη, συχνά με κροκοδείλια δάκρυα για το «χαμένο περιεχόμενό» της. Η σπουδή μάλλον δεν μαρτυρά τίποτε άλλο παρά ένα ευσεβή πόθο. Όμως ο Νοέμβρης επιμένει. Και το σύνθημά του «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», μεστό, αφαιρετικό, δυνατό, παραμένει επίμονα επίκαιρο και ευθύβολο.

Τον πρώτο όρο του τρίπτυχου τον ζει στο πετσί της όλη η ελληνική κοινωνία με τους παγωμένους μισθούς, τον απογειωμένο πληθωρισμό, τις αυξήσεις στο ηλεκτρικό και στη θέρμανση, την ανεργία στους νέους. Την ίδια στιγμή, η πολιτική αντιμετώπισης του προβλήματος από την κυβέρνηση εξαντλείται σε διαδικτυακές εφαρμογές (που σε συμβουλεύουν να φτάσεις στα… Γαυγάμηλα για να  βάλεις φθηνή (;) βενζίνη) και «καλάθια του νοικοκυριού» που μετατρέπουν την καθημερινότητα σε σαφάρι για χαμηλές τιμές στα μακαρόνια Νο 6.

Το δεύτερο όρο τον ζει στο πετσί της όλη η ακαδημαϊκή κοινότητα. Προϋπολογισμοί Ιδρυμάτων που εξακολουθούν να βρίσκονται σε επίπεδα του 1/10 σε σχέση με τους αντίστοιχους «προ κρίσης». Αίθουσες διδασκαλίας υπό την απειλή του… κατακλυσμού στην πρώτη βροχή και σε συνωστισμό  που θυμίζει τρένα του τρίτου κόσμου, παραλίγο με τραγικές συνέπειες στο ΑΠΘ. Ουρές φοιτητών για σίτιση που ξεπερνούν τη μία ώρα αναμονής, για ένα πιάτο φαΐ στην κυριολεξία. Η παιδεία για όλους γίνεται παιδεία έναντι αντιτίμου, παιδεία για τους έχοντες και κατέχοντες.

Για τον τρίτο όρο, θα περίμενε κανείς η μεταπολίτευση να το είχε λύσει, τουλάχιστον σε θεμελιώδη δικαιώματα. Κι όμως η μεγάλη κατάκτηση του ασύλου, γέννημα της εξέγερσης ποτισμένο με αίμα, λοιδορείται, απαξιώνεται και πετιέται (θεωρούν) στον κάλαθο των αχρήστων. Αντ’ αυτού επιχειρείται η μόνιμη στρατοπέδευση των αστυνομικών δυνάμεων εντός των πανεπιστημίων. Τι προσβολή για την εξέγερση του 73… Την ίδια ώρα, παρακολουθούμε ενεοί να αποκαλύπτεται ένα δυσώδες (παρα)κρατικό δίκτυο παρακολουθήσεων, με αιτιολόγηση ακόμη πιο σκοτεινή και από την ίδια την πράξη.

 Η έντονη επικαιρότητα του συνθήματος, σχεδόν 50 χρόνια μετά, γεννά μια μελαγχολία.« Όλα τριγύρω αλλάζουνε, και όλα τα ίδια μένουν», που λέει και το τραγούδι… Από την άλλη, το γεγονός ότι η σημαντικότερη σελίδα της νεότερης ιστορίας της χώρας παραμένει ένα άλμα στον ουρανό, που συνεχίζει να εμπνέει τη νέα γενιά, είναι κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρο και αισιόδοξο μήνυμα. Ιστορικά δεν κέρδισε το τανκς που παραβίασε την πύλη (απεναντίας, η χούντα εκείνη τη στιγμή υπέγραφε την πτώση της) αλλά το όραμα για μια καλύτερη ζωή που φώλιασε και φωλιάζει στις καρδιές των ανθρώπων, σχεδόν δυο γενιές μέχρι σήμερα.

Κι αυτό το όραμα αναγεννάται και αναβαπτίζεται στις αγωνίες αλλά και στα όνειρα του σημερινού κόσμου. Και χάρη στη 17η Νοέμβρη του ‘73 υπάρχει το ιστορικό παράδειγμα που λέει πως όλοι μαζί μπορούμε «να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα»!

Ας δηλώσουμε, λοιπόν, με τη φυσική μας παρουσία, παρόντες/παρούσες στον τριήμερο εορτασμό στο ιστορικό συγκρότημα της Πατησίων τη συνέχεια των αγώνων. Στις σημερινές συνθήκες είναι κι αυτό μια πράξη αντίστασης.

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία_15-11-2022

 

Προσθέστε το σχόλιο σας

Έλεγχος ασφαλείας *