Πανεπιστήμιο tagged posts

Ποια είναι η απάντηση, λοιπόν, στην παιδική παροιμία «κλειδώνω, μανταλώνω, ο κλέφτης είναι μέσα»; Ο ήλιος! Ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να τον κλείσεις «εκτός». Θα βρει τρόπο να μπει, και να διαλύσει τα σκοτάδια.
Ο ήλιος της φοιτητικής αμφισβήτησης και της κοινωνικής αντίστασης διαλύει τα σκοτάδια της συντήρησης, της τάχα ουδετερότητας της επιστήμης και της κοινωνικής αδιαφορίας στο διαρκές και απάνθρωπο έγκλημα που συντελείται στη Γάζα. Ένα μετά το άλλο τα «άβατα» ενδίδουν στη νεανική ορμή- όπως και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν. Columbia, New York University, ΜΙΤ, Tufts, Brown, Yale, Humbolt, Harvard και δεκάδες άλλα (Πηγή: Associated Press) συγκλονίζονται από πολυήμερες καταλήψεις, γεμίζουν παλαιστινιακές σημαίες. Τι κι αν χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να καταστείλουν τις κινητοποιήσεις, από απολύσεις πρυτάνεων γιατί κατηγορήθηκαν ως υποχωρητικοί έναντι των κινητοποιήσεων έως ωμή αστυνομική βία (100 συλλήψεις στο Columbia, 133 στο New York κ.λπ.).

Αλλά ας έρθουμε στα δικά μας. Τι άραγε σκέφτονται, τώρα, όλοι εκείνοι που μηρυκάζουν τις χιλιοδιαψευσμένες απόψεις ότι «οι φοιτητικές καταλήψεις είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο»; Αλλά και τι άραγε πιστεύουν ότι θα καταφέρουν με μέτρα όπως ο περιορισμός της λειτουργίας των πανεπιστημιακών χώρων στις εργάσιμες μέρες και ώρες – και αποκλειστικά για τα μαθήματα –, εκτός από να συσσωρεύουν την οργή όλων αυτών που νοιώθουν ασφυκτικά στο σήμερα και θέλουν να αναζητήσουν διεξόδους, απαγορεύοντας την ύπαρξη τους εντός των πανεπιστημιακών χώρων; Οι τελευταίες συνεχόμενες αποφάσεις της Πρυτανείας του ΕΜΠ για κλείσιμο των χώρων του ιστορικού ΕΜΠ, αλλά και στο πάνω Πολυτεχνείο –πάντα στο όνομα της «ασφάλειας» –, ακριβώς γιατί συντονίζονται με πολλές άλλες αντίστοιχες πανελλαδικά μαρτυρούν ότι είναι κεντρικής έμπνευσης («κατά παραγγελία» δηλαδή), χωρίς αυτό να σημαίνει καθόλου ότι οι ευθύνες για την αλλαγή στον κοινωνικό ρόλο που πάντα έπαιζαν τα πανεπιστήμια δεν παραμένουν ακέραιες. Σε αυτό προστίθεται, επίσης, η βίαιη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να εργαζόμαστε και να δημιουργούμε που δεν περιορίζεται (καλώς ή κακώς!) στο πενθήμερο-οκτάωρο...

Όσοι βρεθήκαμε σήμερα, Δευτέρα 15/01/2024, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου γίναμε μάρτυρες μιας αναίτιας και βίαιης επίθεσης των αστυνομικών δυνάμεων εναντίον φοιτητών του Ιδρύματος που ζητούσαν την αποχώρηση της αστυνομίας. Στο αίτημα των φοιτητών, οι δυνάμεις καταστολής απάντησαν με αγριότητα, ξυλοδαρμούς και ρίψη δακρυγόνων, αγνοώντας τις εκκλήσεις παρευρισκομένων συναδέλφων για ψυχραιμία και συντεταγμένη αποχώρησή τους. Φοιτητές και φοιτήτριες τραυματίστηκαν αλλά και συνάδελφοι κινδύνευσαν από τα δακρυγόνα και τη βία της αστυνομικής δύναμης.

Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι η επέμβαση της αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους, για όσους εύκολα την υπερασπίζονται, δεν αποτελεί λύση. Ειδικότερα, η σημερινή επίθεση είχε ως στόχο την τρομοκράτηση όσων αντιδρούν στο επικείμενο νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και ιδιαίτερα των φοιτητικών συλλόγων που βρίσκονται σε φάση κινητοποιήσεων. Τα γεγονότα το αποδεικνύουν. Για το λόγο αυτό πρέπει να καταδικαστεί με αποφασιστικότητα από ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ εκφράζουμε την αμέριστη στήριξή μας στους αγώνες των φοιτητών για την υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστήμιου.

Ως Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ ζητούμε την πλήρη διαλεύκανση των συνθηκών και την ανάληψη των ευθυνών για τη σημερινή επίθεση της αστυνομίας και την άμεση σύγκλιση του ΔΣ του ΣΔΕΠ ΕΜΠ. Ζητούμε, επίσης, την προκήρυξη Γενικής Συνέλευσης για τη συμμετοχή σε Παμπολυτεχνειακή κινητοποίηση υπεράσπισης του Δημόσιου Πανεπιστημίου, ενάντια στην αντισυνταγματική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Για τα γεγονότα_16-1-2024

Δεν είμαστε μόνο για να μετριόμαστε με τις δημοσιεύσεις μας. Δεν μας δίνουν αξία μόνο οι έρευνες που κάνουμε παρότι θεωρούμε πολύτιμο ότι πασχίζουμε να κινητοποιούνται από τις ανάγκες των πολλών και όχι από την επιθετική βουλιμία των λίγων. Νιώθουμε ότι πάνω απ’ όλα καθημερινά κρινόμαστε από την  κοινωνία και τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας. Εκεί μετριόμαστε.

Γι’ αυτό για μας το Πολυτεχνείο του 73 δεν είναι απλά μια ιστορική αναφορά, μια ευσεβής μόνο ανάμνηση παρότι και τέτοιες στάσεις έχουν τη σημασία τους σε εποχές σαν την δική μας που όλα ξεχνιούνται και όλα πλαστογραφούνται. Νιώθουμε το Πολυτεχνείο σαν να μας έπλασε. Σαν να μας πρόσφερε τη δυνατότητα και το χρέος μαζί να ζούμε και να δημιουργούμε σε ένα δημοκρατικό Πανεπιστήμιο. Ξέρουμε πως την ελευθερία, τη συνεργατικότητα και την κοινωνική στράτευση στη δημοκρατία πρέπει να την κερδίζουμε κάθε μέρα. Απέναντι σε εκείνους στους οποίους ελευθερία σημαίνει την ανεμπόδιστη εκμετάλλευση ανθρώπων και της φύσης, συνεργασία σημαίνει την υπαγωγή της εργασίας στους στόχους της κερδοφορίας, και δημοκρατία σημαίνει να λες τη γνώμη σου αρκεί να μην ξεφεύγεις από τις επικρατούσες νόρμες.

Το Πολυτεχνείο του 73 πράγματι μας έφτιαξε. Σ’ αυτό χρωστάμε τη δύναμη του Δημόσιου Πανεπιστήμιου να αντιστέκεται και να δημιουργεί. Σ’ αυτό χρωστάμε την προσωπική μας και τη συλλογική μας στράτευση στην υπεράσπιση της Ανώτατης Παιδείας ως δημόσιο αγαθό. Σ’ αυτό χρωστάμε τον αέρα που αναπνέουμε ως δάσκαλοι, ως ερευνητές και ως ενεργοί πολίτες.

Όμως, χωρίς την ώθηση του αγώνα που κάποιοι και κάποιες έδωσαν εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη ξέρουμε ότι οι καθημερινές μας προσπάθειες θα συναντούσαν ανυπέρβλητα σχεδόν εμπόδια. Το Πολυτεχνείο του 73 πράγματι μας έφτιαξε. Σ’ αυτό χρωστάμε τη δύναμη του Δημόσιου Πανεπιστήμιου να αντιστέκεται και να δημιουργεί. Σ’ αυτό χρωστάμε την προσωπική μας και τη συλλογική μας στράτευση στην υπεράσπιση της Ανώτατης Παιδείας ως δημόσιο αγαθό. Σ’ αυτό χρωστάμε τον αέρα που αναπνέουμε ως δάσκαλοι, ως ερευνητές και ως ενεργοί πολίτες. Κάποιοι και κάποιες από μας άλλωστε βρέθηκαν εκείνες τις μέρες εκεί, στην ταραγμένη έξαψη ενός αγώνα γεμάτου αισιοδοξία παρά τη σκοτεινιά των καιρών...

Επί της διαδικασίας….

Πριν μιλήσουμε για την ουσία, ας μιλήσουμε για την διαδικασία, γιατί ίσως από μόνη της τα λέει όλα. Είναι ολοφάνερο ότι το σ/ν, ένα κείμενο 345 άρθρων και 408 σελίδων, προετοιμάστηκε μήνες, αν όχι χρόνια, με στόχο τον πλήρη και ασφυκτικό έλεγχο του δημοσίου πανεπιστημίου. Από την κυβέρνηση προτείνεται μια προκλητικά προσχηματική διαδικασία «διαβούλευσης»… δύο εβδομάδων. Θα το πούμε καθαρά: θα υπάρξει συλλογική έκφραση των πανεπιστημίων (Σύγκλητοι, Σύνοδος πρυτάνεων, κλπ) που θα αναγνωρίσει την τακτική «σοκ και δέος» που εφαρμόζει η κυβέρνηση ως διαδικασία διαλόγου, χάνοντας κάθε ίχνος ανεξαρτησίας;

Επί της ουσίας, τώρα:

Το σ/ν προτείνει ένα βαθιά αυταρχικό, συγκεντρωτικό και ταυτόχρονα αναποτελεσματικό μοντέλο διοίκησης. Επί της ουσίας καταργεί όσα στοιχεία δημοκρατικής διοίκησης είχαν απομείνει στην διοίκηση των πανεπιστημίων, ιδιαίτερα στα κρίσιμα κέντρα αποφάσεων. Έτσι, λοιπόν, μετά την απώλεια του δικαιώματος συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία όλων των άλλων μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας (φοιτητές, ΕΔΙΠ, ΕΤΕΠ, Διοικητικοί) ήρθε και η ώρα και τα μέλη ΔΕΠ επί της ουσίας να χρησιμοποιηθούν μόνο προσχηματικά στην εκλογική διαδικασία για τη διαμόρφωση της διοίκησης των ιδρυμάτων. Χρησιμοποιούνται άπαξ για τη διαμόρφωση των εσωτερικών μελών του Συμβουλίου Διοίκησης (η νεκρανάσταση των Συμβουλίων Ιδρύματος, και μάλιστα σε μια πιο επιθετική μορφή), η πλειοψηφία του οποίου στη συνέχεια αυτο-διπλασιάζεται με την επί πρόσληψη των εξωτερικών μελών, διαμορφώνοντας έτσι ένα πανίσχυρο, απολύτως ανεξέλεγκτο όργανο, που αποφασίζει, εκτελεί, διορίζει πρυτάνεις, κοσμήτορες (ελέγχοντας και την, ούτως ή άλλως, «διακοσμητική» Σύγκλητο πια), τους παύει κατά το δοκούν, κοκ. Ας θυμηθούμε ότι η αρχική εισαγωγή των ΣΙ είχε γίνει στο όνομα του «θεσμικού αντίβαρου, που θα προσέφερε εγγυήσεις χρηστής διοίκησης στα πανεπιστήμια. Με το σ/ν δεν υπάρχει κανένα θεσμικό αντίβαρο στην υπερεξουσία του ΣΔ. Τα προσχήματα περιττεύουν...

Πανεπιστήμια χρεοκοπημένα, τα οποία προσπαθούν να επιβιώσουν «ροκανίζοντας» το αποθεματικό τους, αφού ο Τακτικός Προϋπολογισμός δεν καλύπτει ούτε τις στοιχειώδεις και απολύτως ανελαστικές δαπάνες. Πανεπιστήμια υποστελεχωμένα και με γερασμένο προσωπικό (η Ελλάδα έχει τη χειρότερη αναλογία φοιτητών ανά μέλος ΔΕΠ και κατατάσσεται στη 2^η θέση ως προς τη γήρανση του διδακτικού προσωπικού), αφού επί σειρά ετών δεν δόθηκε καμία νέα θέση ΔΕΠ εξαιτίας των Μνημονίων και, σήμερα, η Υπουργός ΠΑΙΘ, παραβιάζοντας ετσιθελικά νόμο του ελληνικού κράτους, αρνείται να προκηρύξει θέσεις που κενώνονται λόγω συνταξιοδότησης ή άλλης αιτίας. Διδακτικό προσωπικό απαξιωμένο από την Πολιτεία ως ανίκανο, διαπλεκόμενο και αναξιοκρατικό (πάντοτε με τη βοήθεια συγκεκριμένων ΜΜΕ), αντιμέτωπο με έναν γραφειοκρατικό Γολγοθά δήθεν στο όνομα της μη διασπάθισης του δημόσιου χρήματος (την ίδια στιγμή βέβαια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε απευθείας αναθέσεις άνω των 6,5 δισ. ευρώ σε 22 μήνες) και με μισθούς από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη (αφού η κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει έστω την απόφαση του ΣτΕ για επαναφορά στα επίπεδα προ του Ν. 4093/2012), οι οποίοι εξατμίζονται πολύ πριν το τέλος του μήνα από τις εξοντωτικές αυξήσεις στις τιμές βασικών αγαθών και υπηρεσιών (ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 10%, ρεκόρ τριαντακονταετίας). Φοιτητές αντιμέτωποι με ένα αβέβαιο παρόν που αναζητούν σανίδα σωτηρίας στην ξενιτιά, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης και του ακόμη πιο ζοφερού εργασιακού μέλλοντος, μάλλον γιατί δεν βλέπουν την «καταπληκτική ποιότητα ζωής στην Ελλάδα» που βλέπει ο πρωθυπουργός (βέβαια, αυτή την καταπληκτική ποιότητα ζωής δεν πρέπει να την είδε ούτε ο γιος του πρωθυπουργού και γι’ αυτό προτίμησε μια ταπεινή θέση διαπιστευμένου κοινοβουλευτικού βοηθού στις Βρυξέλλες).

Και τι κάνει η Κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αυτά; Το μόνο πράγμα που ξέρει: αστυνόμευση και καταστολή...