Απολύσεις tagged posts

Τις τελευταίες δέκα μέρες, οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΜΠ και των υπολοίπων επτά πανεπιστημίων, ΕΚΠΑ, ΑΠΘ, ΟΠΑ, Πατρών, Θεσσαλίας, Ιωαννίνων και Κρήτης,  «ξανασταυρώνονται», καθώς η Κυβέρνηση παραβίασε με κατάφορο τρόπο τη συμφωνία που είχε επιτευχθεί χάρη στον πολύμηνο απεργιακό αγώνα των εργαζομένων. Η υπαναχώρηση από τα συμφωνηθέντα, που «επισημοποιήθηκε» με την έκδοση του ΦΕΚ 1570/τ. Β’/16-6-2014, επιχειρείται να παρουσιαστεί ως μια «ενδοκυβερνητική κόντρα» μεταξύ των Υπουργών ΠΑΙΘ και ΔΙΜΗΔ. Μάλιστα, ο Υπουργός ΠΑΙΘ φέρεται να είπε ότι «…υπήρξαν επί μέρους συμφωνίες με κατευναστικό χαρακτήρα για το θέμα των διοικητικών υπαλλήλων, τις οποίες όμως άλλα μέλη της Κυβέρνησης δεν αποδέχονταν…», δηλώνοντας ωστόσο ότι δεν μπορεί να το υιοθετήσει επειδή «δεν ξέρει». Ας υιοθετήσει λοιπόν την απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Μεταρρύθμισης, στις 20/9/2013, που ενέκρινε την εισήγηση του τότε Υπουργού ΠΑΙΘ και αποφάσισε ότι το ΕΜΠ χρήζει της ανάγκης 597 διοικητικών υπαλλήλων για την ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία του! Εκτός αν η επιλεκτική μνήμη αποτελεί πια απαραίτητη υπουργική ιδιότητα. Μαζί με τον τρομακτικό κυνισμό….

Όλα αυτά συμβαίνουν τρεις μόλις εβδομάδες μετά τις ευρωεκλογές, στις οποίες η Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία εκλέχθηκε το 2012 εν μέσω τρομοκρατικών διλημμάτων και εκβιασμών από τη μια πλευρά και ψεύτικων υποσχέσεων για επαναδιαπραγμάτευση και παύση στα οριζόντια μέτρα από την άλλη, έχασε 30% και πλέον της ισχνής εκλογικής δύναμης που είχε πριν από δυο χρόνια. Φαίνεται ότι τα μόνα «χαρίσματα» που διαθέτει η Κυβέρνηση αυτή είναι η υποκρισία, το θράσος και ο κυνισμός. Προσποιείται ότι κατάλαβε το μήνυμα των εκλογών, δηλώνει ότι θα εξαντλήσει την τετραετία και προβαίνει σε επιδείξεις ισχύος, πάντα βέβαια απέναντι στους πιο αδύναμους. Δεν υπάρχει ίσως πιο χαρακτηριστική εικόνα απόδοσης της νοοτροπίας της Κυβέρνησης αυτής, από το ύπουλο χτύπημα του αστυνομικού των ΜΑΤ στην απολυμένη καθαρίστρια, προφανώς από «υπερβάλλοντα ζήλο». Ήταν το ίδιο ύπουλο με την εκκόλαψη του «αυγού του φιδιού» της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία λειτούργησε ως δεξαμενή των «αγανακτισμένων» ακροδεξιών θυλάκων της ΝΔ και ως «επίλεκτο τάγμα εφόδου» για την καταστολή κάθε φωνής διαμαρτυρίας, με την επί μακρώ κάλυψη και ανοχή της Κυβέρνησης...

Μ. Σπαθής, Καθηγητής ΕΜΠ

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «H Εποχή», 6.10.2013

Είναι ευρύτατα διαδεδομένη η επιχειρηματολογία των πολιτικών δυνάμεων, που χαρακτηρίζονται ως μνημονιακές , ότι η κρίση που περνάει αυτή τη στιγμή ο τόπος, παρά τις αρνητικές επιπτώσεις της, αποτελεί και μια ευκαιρία για βαθιές διαρθωτικές αλλαγές. Αλλαγές που για πολλά χρόνια χαρακτηρίζονταν ως αναγκαίες για την ένταξη του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι με αξιόπιστο τρόπο.

Βασικό μεταξύ των άλλων ιδεολόγημα δηλ. του τρόπου με τον οποίο επιχειρεί να υλοποιήσει τις μνημονιακές πολιτικές η τροϊκανή κυβέρνηση είναι, ότι και αν ακόμη δεν είχαμε την κρίση χρέους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, πολλά από τα εφαρμοζόμενα μέτρα θα ήταν αναγκαίες ‘διαρθρωτικές’ μεταρρυθμίσεις του σπάταλου, πελατειακού και υπερδιογκωμένου κράτους.

Το ιδεολόγημα όμως αυτό όταν διατυπώνεται, αναιρείται αυτόματα την επομένη. Γιατί η πίεση των εκπροσώπων των δανειστών για την ικανοποίηση συγκεκριμένων προϋποθέσεων, ως αναγκαιότητα για την καταβολή της εκάστοτε δόσης, οδηγεί τους κυβερνώντες στην πιο επιθετική αντικοινωνική πολιτική ανεξάρτητα από το πόσο συμβατή είναι με τις περίφημες μεταρρυθμίσεις. Το παράδειγμα των 12500 διαθεσιμοτήτων δικαίως εκλαμβάνεται ως μια ακόμη προσφορά στον τροϊκανό βωμό του Μολώχ. Η πολιτική αυτή διχάζει την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τον κόσμο της μισθωτής εργασίας (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) γιατί προσλαμβάνεται στρεβλά και με διαφορετικό τρόπο από την κάθε πλευρά. Οι εργαζόμενοι που εκάστοτε θυσιάζονται δικαίως θεωρούν ότι αυτοί αποτελούν τα άδικα και αναιτιολόγητα θύματα αυτής της κρίσης. Από την άλλη πλευρά οι εργαζόμενοι που δεν έχει έρθει ακόμη η σειρά τους, σιωπηρά ελπίζουν στον κορεσμό του συστήματος, που καταβροχθίζει ανθρώπινες ζωές, και ορισμένοι από αυτούς δεν διστάζουν να καταφεύγουν στο αρχικό ιδεολόγημα της αναγκαιότητας των αναδιαθρώσεων για να δικαιολογήσουν μια παθητική στάση απέναντι στις εξελίξεις...

Το ΕΜΠ και μαζί με αυτό άλλα επτά ιστορικά Πανεπιστήμια της χώρας δέχονται ένα χτύπημα από την Κυβέρνηση, το οποίο μοιάζει περισσότερο με μια καλοστημένη «δολοφονική ενέδρα». Περίπου 1350 εργαζόμενοι συνολικά και 400 από το ΕΜΠ τίθενται σε διαθεσιμότητα, τον προθάλαμο της απόλυσης. Η είδηση «πάγωσε» το σύνολο της πολυτεχνειακής κοινότητας και για τη βιαιότητά της και για τον ανορθολογισμό της. «Πώς είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν δομές, λειτουργίες, ερευνητικές ομάδες, που χτίστηκαν με κόπο σε δεκαετίες να καταστρέφονται με μονοκονδυλιά;» Κι όμως ήταν δυνατό…  Η σφοδρότητα του χτυπήματος και οι επακόλουθες επιπτώσεις του στις ζωές εκατοντάδων εργαζομένων και στη λειτουργία του Ιδρύματος, άλλαξαν άρδην τα δεδομένα. Σε όλα τα επίπεδα.

Το πρώτο σοκ γρήγορα μετατράπηκε σε ένα μαζικό κίνημα από την πλευρά των εργαζομένων, το οποίο βρήκε τη θερμή και έμπρακτη συμπαράσταση των Συλλόγων ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ, ΕΤΕΠ και φοιτητών, καθώς και των ακαδημαϊκών οργάνων του ΕΜΠ. Μετά από αρκετό καιρό, ο Σύλλογος ΔΕΠ ΕΜΠ συγκάλεσε τρεις ΓΣ, με αυξημένη παρουσία πάνω από την απαρτία, παρά τη βαθιά αντιδημοκρατική αλλά πλήρως συνειδητή «απουσία» της Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας. Στις Συνελεύσεις αυτές παρευρέθησαν πλήθος συναδέλφων, όλων των «αποχρώσεων», για να συζητήσουν από κοινού πώς θα μπορούσαν να αποκρούσουν την επερχόμενη λαίλαπα. Και οι λόγοι αυτής της συνεύρεσης ήταν πολλοί: ανθρώπινη και συναδελφική αλληλεγγύη προς τους απολυόμενους εργαζόμενους, συνειδητοποίηση (μετά και από «διαρροές» και προπαρασκευαστικές ενέργειες από το ΥΠΑΙΘ) του επερχόμενου χτυπήματος στα μέλη ΔΕΠ, αγωνία για την επόμενη μέρα στο ΕΜΠ, υπεράσπιση της προσωπικής και ακαδημαϊκής τους αξιοπρέπειας… Κανείς δεν μπορούσε να παραμείνει απαθής στο ανθρώπινο δράμα, στη διάλυση κομβικών δομών του Ιδρύματος για την εκπαίδευση, τη φοιτητική μέριμνα, την έρευνα και τη διοικητική υποστήριξη, στην καταστροφή ερευνητικών ομάδων που στήθηκαν με κόπους μιας ζωής, στη μετατροπή ενός πανεπιστημιακού δασκάλου σε φύλακα, γραμματέα, βιβλιοθηκονόμο, συντηρητή Η/Υ και δικτύων, κ.ο.κ...

Εν μια νυκτί στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο απολύονται 399 εργαζόμενοι, το μισό υποστηρικτικό δυναμικό του. Με υπουργική απόφαση, χωρίς καν την έγκριση της Βουλής – οι στοιχειώδεις όροι της δημοκρατίας δεν έχουν εφαρμογή όταν υλοποιούνται προμελετημένα εγκλήματα – 399 εργαζόμενοι σπρώχνονται στη διαθεσιμότητα και από κει στον Καιάδα της απόλυσης. Η δικαιολογία; Να ικανοποιηθεί ο αριθμός που ζητάει η τρόικα. 399 άνθρωποι χάνουν το πρόσωπό τους, χάνουν τα χαρακτηριστικά τους, χάνουν τη ζωή τους, μετατρέπονται σε αριθμούς. Άνθρωποι που από το πόστο τους ο καθένας έκαναν ότι μπορούσαν για να δουλεύει μέσα σε δυσκολίες με τον καλύτερο τρόπο αυτό που θαύμαζε και αγαπούσε η ελληνική κοινωνία, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Γι’ αυτό σήμερα φοράμε μάσκες. Τις μάσκες της θλίψης, της απόγνωσης, που κρύβουν εκατοντάδες προσωπικά δράματα.  Αλλά τις μάσκες που δεν μπορούν να κρύψουν την οργή μας. Και την περηφάνια μας. Ούτε την απόφασή μας να αγωνιστούμε μέχρι τέλους για να σπάσει το εφιαλτικό μέτρο των διαθεσιμοτήτων –  απολύσεων.

Φοράμε μάσκες για να θυμίσουμε ότι, αν δεν ματαιωθεί το μέτρο των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων μπορεί αύριο, στο πολύ κοντινό αύριο, στη θέση μας να βρεθεί οποιοσδήποτε από σας. Το success story της «ανάκαμψης», που το μόνο που έχει πετύχει είναι να παράγει 2 εκατομμύρια ανέργους, δε θα σταματήσει να παράγει θλίψη και πόνο, αν δεν το σταματήσουμε εμείς.

Γιατί το κάνουν αυτό στο Πολυτεχνείο; Γιατί καταστρέφουν κάτι που φτιάχτηκε με τόσο κόπο, με την αφοσίωση χιλιάδων ανθρώπων, αυτό που είναι απαραίτητο για να ορθοποδήσει η χώρα (το 1943 μέσα στη γερμανική κατοχή, το Πολυτεχνείο έφτιαχνε σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας); Γιατί καταστρέφουν ακριβώς αυτό, μαζί με τα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας; Είναι μόνο η ακραία υποταγή της κυβέρνησης σε ότι παραγγέλλει η τρόικα; Είναι μόνο η ακραία και οφθαλμοφανής ανικανότητά τους;

Δυστυχώς όχι. Στόχος είναι να «κοντύνουν» τα μεγάλα πανεπιστήμια για να απελευθερώσουν χώρο για τα ιδιωτικά...

Την Κυριακή 15/09/13 πραγματοποιήθηκε πανελλαδική σύσκεψη της Συνάντησης Πανεπιστημιακών Δασκάλων με μαζική συμμετοχή συναδέλφων από όλα τα πανεπιστήμια της χώρας, η οποία κατέληξε στα ακόλουθα:

Τέσσερα περίπου χρόνια μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας είναι αρκετά, για να πεισθούν ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι ότι το όποιο πρόσκαιρο ξεπέρασμά της θα γίνει αποκλειστικά εις βάρος των εργαζομένων. Βασικές κατακτήσεις που χρειάστηκαν θυσίες και πολυετείς αγώνες για να επιτευχθούν, ανατρέπονται. Τα βασικά δικαιώματα στην εργασία, στην υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια, καθώς και τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων, θυσιάζονται στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Στο χώρο της Παιδείας όλες οι προωθούμενες θεσμικές παρεμβάσεις – οι οποίες έγιναν δήθεν στο όνομα της ενίσχυσης της ποιότητας και του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας – δημιούργησαν το κατάλληλο υπόβαθρο προκειμένου να αξιοποιηθεί η κρίση ως άλλοθι για το πλήρες ξήλωμα της όποιας δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της και την πλήρη υποβάθμισή της στο επίπεδο των εφήμερων απαιτήσεων της αγοράς. Ακόμα και όσοι, καλή τη πίστει, στήριξαν τις «μεταρρυθμίσεις», δεν μπορούν να κρύψουν την απογοήτευσή τους για τη διάψευση των ελπίδων που επένδυσαν στις «καλές προθέσεις» των τελευταίων κυβερνήσεων.

Μετά τη συστηματική υπονόμευση του δημόσιου και δημοκρατικού πανεπιστημίου, είτε μέσω της θεσμικής του αποδιάρθρωσης και της εγκατάστασης ολιγαρχικών θεσμών, είτε μέσω της εξοντωτικής οικονομικής αφαίμαξης, είτε μέσω και της συρρίκνωσής του με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ, σήμερα η μνημονιακή πολιτική επιχειρεί ένα συντριπτικό πλήγμα κατ’ ευθείαν στην καρδιά του, στους ανθρώπους του. Αν μέχρι τώρα οι υλικοί όροι για την ύπαρξη του δημόσιου πανεπιστημίου στερεύουν συνεχώς, υπήρχαν πάντα οι άνθρωποί του, που από το περίσσευμα της φιλοτιμίας και με αίσθηση καθήκοντοςπροσπαθούσαν να περιορίσουν τη ζημιά και να κρατήσουν το πανεπιστήμιο όρθιο. Τώρα ένα μεγάλο τμήμα τους, περίπου το 25% του υποστηρικτικού προσωπικού, θεωρείται περιττό και αποβάλλεται...