ΕΜΠ tagged posts

Οι επόμενες Πρυτανικές Εκλογές στο ΕΜΠ δεν θα είναι εκλογές του συνόλου της πολυτεχνειακής κοινότητας, αλλά μόνο ενός τμήματός της, των μελών ΔΕΠ. Το δικαίωμα της υπόλοιπης πολυτεχνειακής κοινότητας, των φοιτητών και των εργαζομένων, να έχει λόγο και άποψη στο πώς διοικείται το πανεπιστήμιο, με το νόμο Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου καταργείται.  Κάποιοι συνάδελφοι, ίσως, κολακεύονται από την εξέλιξη αυτή. Λάθος, κατά τη γνώμη μας. Σύντομα θα αποδειχτεί ότι η αγνόηση της βούλησης της μεγάλης μάζας, και ειδικά του τμήματος εκείνου για το οποίο υπάρχει το πανεπιστήμιο, ως Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα, τους φοιτητές, δεν θα κάνει το Πολυτεχνείο καλύτερο, αντίθετα θα προκαλέσει σημαντικές εντάσεις και τριβές στην πολυτεχνειακή κοινότητα.

Οι επόμενες Πρυτανικές Εκλογές στο ΕΜΠ και στα άλλα πανεπιστήμια δεν θα είναι ελεύθερες εκλογές

Στην πράξη, η αφαίρεση αυτής της δημοκρατικής κατάκτησης από τους φοιτητές και τους εργαζόμενους, αποτελεί ενδιάμεσο βήμα για την πλήρη κατάργηση του αυτοδιοίκητου του πανεπιστημίου και τον άμεσο έλεγχό του από την Κυβέρνηση και την Αγορά. Αν η πορεία αυτή δεν ανατραπεί, η εκλογή πανεπιστημιακών οργάνων, ακόμη και μονομελών, ακόμη και μόνο από τα μέλη ΔΕΠ, θα χάσει κάθε σημασία, αφού η ουσιαστική εξουσία θα ασκείται κατευθείαν από την Κυβέρνηση ή τα διορισμένα από αυτήν όργανα, όπως η ΑΔΙΠ. Η αποδοχή του πρώτου μισού, απλά επιταχύνει το δεύτερο: την πλήρη κατάργηση της αυτοτέλειας των Ιδρυμάτων.

Οι επόμενες Πρυτανικές Εκλογές στο ΕΜΠ και στα άλλα πανεπιστήμια δεν θα είναι ελεύθερες εκλογές. Το Σ.Ι. του ΕΜΠ έκανε πλήρη χρήση μιας διάταξης αδιανόητης όχι μόνο για τα ακαδημαϊκά δεδομένα αλλά και για το σύγχρονο πολιτισμό: της προεπιλογής των υποψηφίων. Το Σ.Ι. έκανε ακριβώς αυτό που αναμέναμε, αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε. Την κατάπνιξη της δημοκρατίας και των ελεύθερων εκλογών στα πανεπιστήμια. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε προεπιλογή υποψηφίου, ως κραυγαλέα καταπάτηση του θεμ...

Είναι λυπηρό που για μία ακόμη φορά η παράταξη της «Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας» βάζει «πλάτη» στην Κυβέρνηση εξισώνοντας το θύτη με το θύμα, μέσα από στρεβλώσεις της πραγματικότητας, παραλείψεις και «νουθεσίες». Κατά την «Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία» φταίει βασικά η Διοίκηση του ΕΜΠ γιατί δεν θα είχε υπάρξει καμία διαθεσιμότητα στο Ε.Μ.Π. αν «…είχε διαχειριστεί έγκαιρα (καταρτίζοντας Οργανισμό) τη στρέβλωση που υπήρχε με τους ΙΔΑΧ…»!

Φαίνεται πως η «Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία» ξεχνά ότι:

–            Η Σύγκλητος ήδη από τις 26/08/2011 είχε εγκρίνει και καταθέσει έγκαιρα στα Υπουργεία Παιδείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης νέο Οργανισμό Διοικητικών Υπηρεσιών (ΟΔΥ) του ΕΜΠ (τροποποίηση σχεδίου του Π.Δ. 46/1998), πριν το Νόμο 4024/2011 «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο – βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015». Ο νέος ΟΔΥ ούτε εγκρίθηκε ούτε και απορρίφθηκε ποτέ. Απλά αγνοήθηκε…

Ένα απλό ερώτημα: Καλό είναι κάποια στιγμή να μας πει η «Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία» τι έκανε για να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα προβλήματα και τι τελικά πέτυχε;

–            Η «περίφημη» αξιολόγηση του ΥΠΑΙΘ προέβλεπε αναλογίες διοικητικού προσωπικού ανά μέλος ΔΕΠ, φοιτητή, κλπ. που δεν απαντούν πουθενά στη διεθνή πραγματικότητα. Για παράδειγμα, στηρίχθηκε σε δείκτη «1 διοικητικού υπαλλήλου ανά 100 μέλη ΔΕΠ», δηλ. 5 περίπου διοικητικούς για το σύνολο των ενεργών μελών ΔΕΠ στο ΕΜΠ! Ποιος ΟΔΥ θα προέβλεπε ποτέ τέτοιες αναλογίες; Ο ακρωτηριασμός του ΕΜΠ και των άλλων πανεπιστημίων ήταν προαποφασισμένος. Θυμόμαστε όλοι ότι η εγκύκλιος που είχε σταλεί από το ΥΠΑΙΘ, καλώντας τα Ιδρύματα να αξιολογήσουν τις δομές τους, έκανε εκ των προτέρων αναφορά στον αριθμό των διοικητικών υπαλλήλων που πλεονάζουν!

–            Η Κυβέρνηση, μέσω της απόφασης του Κυβερνητικού Συμβουλίου Μεταρρύθμισης, στις 20/9/2013, αποφάσισε, ακόμη και με αυτή την άθλια αξιολόγηση, ότι το ΕΜΠ χρήζει της υποστήριξης 597 διοικητικών υπαλλήλων, όπως αναφέρει και η πρόσφατη επιστολή της Συγκλήτου...

Τάσης Παπαϊωάννου, Καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ

Αναδημοσίευση από την «Εφημερίδα των Συντακτών» της 24.04.2014

Οι σπουδές στο μέλλον μπορούν να παρέχονται μέσω on line διδασκαλίας από τα πανεπιστήμια προς όλους τους φοιτητές, ανεξάρτητα σε ποια χώρα ζουν. Τι θα σημάνει άραγε αυτή η εκ του μακρόθεν σπουδή; Μήπως ότι θα δημιουργηθούν σε παγκόσμια πλέον κλίμακα σπουδές δύο ταχυτήτων; Μια μαζική, «ανοικτή» και φθηνή που θα προσφέρεται από το διαδίκτυο προς όλους και μια άλλη «κλειστή» για τους εξαιρετικά λίγους, τους εκλεκτούς, αυτούς που θα έχουν τους πόρους να σπουδάσουν στα ιστορικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, σε πραγματικό χρόνο και χώρο; Μη τυχόν και οδηγούμαστε σε ακόμη μεγαλύτερους ταξικούς διαχωρισμούς στο όνομα μάλιστα της απόλυτης ελευθερίας και πρόσβασης στη γνώση;

Ζούμε σε μια ρευστή περίοδο εξαιρετικά βίαιων και απροσδόκητων ανατροπών και μεταλλάξεων. Οι συνθήκες αλλάζουν με αστραπιαία ταχύτητα και ο χωροχρόνος μοιάζει να έχει αποκτήσει άλλη διάσταση. Την ίδια στιγμή η αίσθηση που είχαμε για τον τόπο και τον κόσμο φαίνεται πως συρρικνώνεται δραματικά. Νέες κοινωνικές αξίες αναδύονται εξυμνώντας και αποθεώνοντας την κυριαρχία του εφήμερου, ενώ τα καινούργια περιβάλλοντα που δημιουργούνται διαμορφώνουν αντίστοιχα τόσο το αστικό τοπίο των πόλεων όσο και την αρχιτεκτονική των μεμονωμένων κτιρίων.

«Η Παγκοσμιότητα έχει διαδεχτεί την Οικουμενικότητα(…) Οπως ο υπέρμετρος φιλελευθερισμός μιας αγοράς που έχει γίνει ενιαία, η ολικοποίηση έχει αρνηθεί τις διαφορετικές κουλτούρες και τους πολιτισμούς τους με μια μονομέρεια που αγγίζει ώς και τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, και τότε ακριβώς το πολιτικά ορθό έχει αντικατασταθεί από την οπτικά ορθή αντίληψη που έχει νοθεύσει τη σχέση με το πραγματικό, όπως και με το φαντασιακό» αναφέρει ο Paul Virilio (1).

Μήπως ότι θα δημιουργηθούν σε παγκόσμια πλέον κλίμακα σπουδές δύο ταχυτήτων; Μια μαζική, «ανοικτή» και φθηνή που θα προσφέρεται από το διαδίκτυο προς όλους και μια άλλη «κλειστή» για τους εξαιρετικά λίγους, τους εκλεκτούς, αυ...

Φρύαξαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την «απαράδεκτη» απόφαση της Συγκλήτου του Ε.Μ.Π: «Ζητάνε παραπάνω χρήματα για το χάλι που δημιουργήθηκε στα πανεπιστήμια με την απεργία τους; Πού ακούστηκε αυτό;». Α, ώστε έτσι… Ξύπνησαν μια μέρα εργαζόμενοι, φοιτητές και καθηγητές και αποφάσισαν να «ταλαιπωρήσουν τους φοιτητές και την ελληνική κοινωνία»… Δεν ήταν, δηλαδή, η απόφαση της κυβέρνησης να συντρίψει τους εργαζόμενους στο ΕΜΠ, δεν ήταν τα ανακοινωμένα σχέδια για οριστική συρρίκνωση του ΕΜΠ, δεν ήταν για όλους, εργαζόμενους και διδάσκοντες, η άμεση απειλή πως ό,τι  είχαν ως ζωή και δράση μέσα σε αυτό, αυτό που τους «ξύπνησε»… Πόσο «μαύρο μελάνι», πόσο κυνισμός στην εξυπηρέτηση συμφερόντων…

Αν η κυβέρνηση θέλει να εκτελεσθεί στο ακέραιο το εκπαιδευτικό έργο δύο εξαμήνων, δηλαδή το σύνολο του εκπαιδευτικού έτους, θα πρέπει να φροντίσει όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό (ΔΕΠ και εργαζόμενοι) να αμειφθούν με το σύνολο των αποδοχών τους

Η απόφαση της Συγκλήτου έλεγε το απολύτως προφανές. Αν η κυβέρνηση θέλει να εκτελεσθεί στο ακέραιο το εκπαιδευτικό έργο δύο εξαμήνων, δηλαδή το σύνολο του εκπαιδευτικού έτους, θα πρέπει να φροντίσει όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό (ΔΕΠ και εργαζόμενοι) να αμειφθούν με το σύνολο των αποδοχών τους. Αν στα μέλη ΔΕΠ παρακρατηθούν δυο μήνες (τρεις με την προσαύξηση των κρατήσεων) κανείς, μα κανείς, δε δικαιούται να απαιτεί από αυτούς εργασία 12 μηνών. Η συμφωνία για πλήρη αναπλήρωση του εκπαιδευτικού έτους, μέσα σε τεράστιες δυσκολίες που η κυβερνητική πολιτική γέννησε, προϋποθέτει και την πλήρη καταβολή της ανάλογης αντιμισθίας. Τι από αυτό δεν καταλαβαίνει η κυβέρνηση και οι αλαλάζουσες θεραπαινίδες της; Εκτός, αν αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι καθόλου η εκπαιδευτική διαδικασία και το αποτέλεσμά της αλλά η παραδειγματική τιμωρία, η ποινή σε όσους αντιστάθηκαν στη βιαιότερη επίθεση που δέχτηκε ποτέ το Ε.Μ.Π. από καταβολής του...

Το ξεκίνημα της νέας χρονιάς βρίσκει το ΕΜΠ να προσπαθεί να συνέλθει από το συντριπτικό χτύπημα που η μνημονιακή πολιτική επιχείρησε εναντίον του, αλλά ζωντανό και όρθιο.

Τέσσερις μήνες πριν, το ΕΜΠ υπέστη τη σοβαρότερη, ίσως, επίθεση στην ιστορία του. Εν μια νυκτί, έχανε το μισό υπαλληλικό του προσωπικό, οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς απολύονταν απευθείας, συντρίβονταν με μονοκονδυλιά όλες σχεδόν οι δομές του, διοικητικές, ερευνητικές και εκπαιδευτικές. Το ΕΜΠ φαινόταν να μπαίνει ανεπιστρεπτί σε μια τροχιά συρρίκνωσης και παρακμής. Τα επόμενα βήματα είχαν ήδη ανακοινωθεί: εσωτερική αναδιάρθρωση με συρρίκνωση των αντικειμένων του, νέο κύμα διαθεσιμοτήτων και απολύσεων που θα άγγιζε, πριν το τέλος του χρόνου, και τα μέλη ΔΕΠ. Όσοι ήλπιζαν ότι το Μνημόνιο και η Κυβέρνηση που υπάρχει για να το υπηρετεί θα άφηναν απέξω το ΕΜΠ, «ως ένα από τα πράγματα που η Ελλάδα θα έπρεπε να νοιώθει περήφανη», συνειδητοποιούσαν ακριβώς το αντίθετο. Το ΕΜΠ, αλλά και τα άλλα ιστορικά πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ, όχι μόνο θα έπρεπε να πληρώσουν το δικό τους βαρύ «φόρο αίματος», αλλά έπρεπε να χτυπηθούν παραδειγματικά και ολοκληρωτικά. Πρώτον, για να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (μέσω της απλής και κυνικής λύσης της εξόντωσης των αντιπάλων τους, των μεγάλων δημόσιων πανεπιστημίων) και, δεύτερον, γιατί έπρεπε ο πανεπιστημιακός χάρτης να αντιστοιχεί στη νέα πραγματικότητα που προωθείται για τη χώρα: στην τσακισμένη Ελλάδα, στη χώρα που ωθείται με ταχύτατους ρυθμούς στο περιθώριο της διεθνούς πραγματικότητας, αντιστοιχεί μια συρρικνωμένη και ετοιμόρροπη πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ένα «μικρό Πολυτεχνείο», στην περίπτωσή μας.

Το ΕΜΠ, αλλά και τα άλλα ιστορικά πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ, όχι μόνο θα έπρεπε να πληρώσουν το δικό τους βαρύ «φόρο αίματος», αλλά έπρεπε να χτυπηθούν παραδειγματικά και ολοκληρωτικά.

Το χειρότερο, μάλιστα, ήταν ότι η μνημονιακή πολιτική φάνταζε μέχρι τότε απρόσβλητη  και η Κυβέρνηση που την εφάρμοζε ανίκητη...