Το ΕΜΠ, μαζί με το ΕΚΠΑ, βρίσκονται στο κέντρο μιας επίθεσης χωρίς προηγούμενο. Η Κυβέρνηση ξεκινώντας με μια απόφαση παράλογη και εξοντωτική για τη λειτουργία του ΕΜΠ, την απομάκρυνση του 45% του υποστηρικτικού και διοικητικού του προσωπικού, συνεχίζει την καταστροφική της δράση χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να καθυποτάξει ένα αγώνα πρωτοφανή για τα πανεπιστημιακά δεδομένα.
Κατά τη γνώμη μας, δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας:
Η συντεταγμένη ανασυγκρότηση των δυνάμεων του ΕΜΠ με στόχο τη συνέχιση του αγώνα για την ακύρωση της ΚΥΑ και την προστασία του συνόλου των εργαζομένων του και, τελικά, του κύρους του Ιδρύματος, για όσο χρόνο αυτό απαιτεί.
Ή
Η εγκατάλειψη των αδύνατων, αυτών που σήμερα πλήττονται, και προσπάθεια επιβίωσης και συνέχισης με ότι θα έχει απομείνει ως σκιά του παλιού καλού ΕΜΠ.
Τις τελευταίες ημέρες επιδίδεται σε ένα αυταρχικό παροξυσμό με συνεχείς εισαγγελικές παρεμβάσεις και προσπάθειες να καταπνιγεί η γενναία αντίσταση των εργαζομένων με δικαστικά μέσα. Έφθασε, μάλιστα, στην ευθεία ποινικοποίηση του απεργιακού δικαιώματος: 278 συνάδελφοι διοικητικοί παραπέμπονται στο πειθαρχικό με το ερώτημα της απόλυσης, απευθείας από τον Υπουργό ΠΑΙΘ, με φωτογραφικό νόμο τον οποίο εξόπλισε με αναδρομική ισχύ(!), γιατί δεν «συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», ενώ απεργούσαν. Βαριά σύννεφα αντιδημοκρατικής εκτροπής σκιάζουν τα πανεπιστήμια…
Η κατάσταση στο ΕΜΠ είναι εκρηκτική. Εκατοντάδες άνθρωποι ξεριζώνονται βίαια από αυτό που νιώθουν σπίτι τους και σπρώχνονται στην απελπισία. Τελευταία, άστοχες και λανθασμένες κινήσεις, τους κάνουν να νιώθουν ότι εγκαταλείπονται από την πολυτεχνειακή κοινότητα, ειδικά από τα μέλη ΔΕΠ, και αυτό τους πληγώνει ακόμη πιο βαθιά. Την ίδια ώρα, η κυβερνητική επίδειξη πυγμής και αδιαλλαξίας, που αποσκοπεί στην ανάγκη της να διατηρήσει μια αίσθηση σταθερότητας σε κάτι που τρίζει από παντού, έχει οδηγήσει τα πανεπιστήμια, και ειδικότερα το ΕΜΠ, σε τεράστια προβλήματα, σε όλα τα επίπεδα.
Κατά τη γνώμη μας, δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας:
Η συντεταγμένη ανασυγκρότηση των δυνάμεων του ΕΜΠ με στόχο τη συνέχιση του αγώνα για την ακύρωση της ΚΥΑ και την προστασία του συνόλου των εργαζομένων του και, τελικά, του κύρους του Ιδρύματος, για όσο χρόνο αυτό απαιτεί.
Ή
Η εγκατάλειψη των αδύνατων, αυτών που σήμερα πλήττονται, και προσπάθεια επιβίωσης και συνέχισης με ότι θα έχει απομείνει ως σκιά του παλιού καλού ΕΜΠ.
Δεν συμφωνούμε με το δεύτερο δρόμο. Όχι μόνο γιατί ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι θα παραδώσουμε το χειρότερο μάθημα ήθους στους φοιτητές μας – αν και αυτό δεν είναι από μόνο του καθόλου λίγο. Αλλά γιατί, αν παραδοθούμε στη μάχη αυτή, όλες οι λύσεις που μπορούμε να σκεφτούμε θα έχουν ως αποτέλεσμα ένα ΕΜΠ κουτσουρεμένο, ανάπηρο, «μικρότερο» από αυτό που παραλάβαμε. Και, ακόμη, γιατί θα αναγκαστούμε να δώσουμε την επόμενη μάχη, ενάντια στη νέα προσπάθεια «κουρέματος» του ΕΜΠ, αυτή τη φορά και σε μέλη ΔΕΠ, ευάλωτοι και ηττημένοι, χωρίς συμμάχους, έχοντας ήδη αποδειχτεί τη λογική της καρατόμησης, στο όνομα μιας μνημονιακής πολιτικής που κι αυτοί ομολογούν ότι «δεν βγαίνει». Δεν είναι, επομένως, ούτε «γινάτι» ούτε έλλειψη ρεαλισμού αυτό που μας κάνει, και πρέπει όλους να μας κάνει, να επιμείνουμε στον πρώτο δρόμο. Είναι θέμα επιβίωσης.
Για να βαδίσουμε τον πρώτο δρόμο, για όσο χρόνο απαιτηθεί μέχρι να καταφέρουμε να προστατέψουμε αποτελεσματικά το ΕΜΠ και όλους τους εργαζόμενούς του, θα πρέπει να καταφέρουμε τρία πράγματα. Να ανακτήσουμε το κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ όλων των συνιστωσών της πολυτεχνειακής κοινότητας, με έμπρακτο τρόπο. Να μπορέσουμε, με τη βοήθεια των εργαζομένων που πλήττονται, και τους φοιτητές, να λειτουργήσουμε το ΕΜΠ, ιδιαίτερα σε αυτά που κινδυνεύουν να χαθούν ανεπιστρεπτί – εμείς πονάμε το Ίδρυμα, η Κυβέρνηση το εξοντώνει. Να δείξουμε με τον πλέον πειστικό τρόπο την αναγκαιότητά τους για την υλοποίηση του ρόλου του ΕΜΠ στην ελληνική κοινωνία και να εντείνουμε τον αγώνα μας για την υπεράσπισή τους, με πολλές και εναλλασσόμενες μορφές. Μόνο με συμπόρευση όλων των συνιστωσών της πολυτεχνειακής κοινότητας θα πετύχουμε αυτόν τον στόχο.
Ο δρόμος αυτός είναι και αναγκαίος και εφικτός. Δεν είναι, βέβαια, ο συνήθης. Αλλά, είναι τόσο σημαντικά αυτά που πρέπει να υπερασπιστούμε και τόσο πρωτόγνωρες και δύσκολες οι συνθήκες, που είμαστε αναγκασμένοι να ανακαλύψουμε και να χαράξουμε το δρόμο που θα βαδίσουμε.
Ως Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο και ανοιχτό στη γέννηση και στη δημιουργική αντιπαράθεση ιδεών, χωρίς διακρίσεις, προφανώς, μεταξύ «φίλιων» και «αντίπαλων» ιδεών. Είμαστε και θα είμαστε συνεπείς ως προς αυτό. Γεγονότα, όπως αυτό που ανέφερε ο συν. Ράπτης, είναι καταδικαστέα, χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Δε θα παρακολουθήσουμε την Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία στο απαράδεκτο ύφος της τελευταίας της ανακοίνωσης. Η ΑΠ χαρακτηρίστηκε από την κραυγαλέα απουσία της σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές του ΕΜΠ. Επέστρεψε, όταν διαισθάνθηκε ότι το «κίνημα έχει βάλει στόχο την Κυβέρνηση». Συνεχίζει στο δρόμο της ηττοπάθειας, της μοιρολατρικής αποδοχής, αν όχι της ανοιχτής συναίνεσης, σε οποιοδήποτε κυβερνητικό μέτρο. Στην τελευταία της ανακοίνωση εκτοξεύει ύβρεις και απαράδεκτους υπαινιγμούς απέναντι σε όλους, εργαζόμενους, φοιτητές και συναδέλφους καθηγητές. Ένα κλίμα ακραίας όξυνσης βοηθάει προφανώς την Κυβέρνηση, δεν βοηθάει όμως το ΕΜΠ να δει ψύχραιμα την κατάσταση και να την αντιμετωπίσει.
Η μάχη αυτή είναι μάχη επιβίωσης για το ΕΜΠ. Σήμερα, λίγες μέρες πριν τη 17 Νοέμβρη, ας θυμηθούμε ότι οι καλύτερες στιγμές του γεννήθηκαν όταν η ανάγκη συνάντησε το όνειρο. Με «λογισμό και μ’ όνειρο», λοιπόν, να αντισταθούμε, να αντέξουμε, να νικήσουμε. Είναι το δικό μας χρέος έναντι της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς.
Προσφατα Σχολια